Si dice a Foggia. Motti, modi di dire, proverbi del dialetto foggiano

دسته بندی: خارجی
ویرایش:  
نویسندگان: Anzivino Osvaldo.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 319 
زبان: Italian 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 4 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 49,000

ناشر: Claudio Grenzi
تاریخ: 2000
صفحات: 319 باید اعتراف کرد: کتابهایی مانند \"Si dice a Foggia\" اثر Osvaldo Anzivino خطر قطعی در مجموعه اصطلاحات، ضرب المثل ها، گفته های معمولی مردم ما، پایتخت و همسایگان، در واقع چنان غلظتی از شادی لذیذ و همچنین حکمت وجود دارد که ما را به مدنی و اخلاقی متقاعد می کند. برتری فوجیانی، توانایی برتر دودمان ما در تداعی شوخ طبعی و دانش، تیزبینی و شوخ طبعی (...) فراموش می کنیم که در واقعیت، آنچه ما را به درک زیبایی صمیمی این جملات متمایل می کند، چاشنی بی نظیر نوستالژی، شرایط است. که آن صداها، خوب یا بد، صدای دوران کودکی ماست، دوران خاطرات. بیایید واضح بگوییم، در برخی شرایط، دلیلی برای غرور توجیه عینی دارد: کسی رقابت بین \"بدبختی ها هرگز به تنهایی نمی آیند\" بی ارزش و غم انگیز و پر زرق و برق \"\'a disgrazije nun face sparagne\" (\"بدبختی پول پس انداز نمی کند\") را می بیند؟ یا بین یواشکی «کسی که آخرین می‌خندد، بهترین می‌خندد» و سرنوشت‌ساز «a prucessione se vedequanne s\'arritira» («موفقیت راهپیمایی از آخر قضاوت می‌شود»)؟ (.) اما این فقط تمرین یک شاعر و نمایشنامه نویس با استعداد بومی نیست، مردی که با نشاطی غیر فریبنده همیشه سبز و مهربان ساخته است: بلکه گواهی بر شور تحقیقی، شور و شوق یک محقق است. این جلد را در جست‌وجوی تیزبینی تند، حافظه‌ای از دست رفته، نشانه‌ای از مطالعه بخوانید: چه آن را به‌عنوان یک کتاب کوچک یا به‌عنوان یک دایره‌المعارف بخش کوچک داشته باشید، همیشه یکی از آن کتاب‌هایی خواهد بود که با آن‌ها دوست می‌شوید. و هر که دوستی پیدا کند، چنانکه می دانیم، گنجی می یابد.

Publisher: Claudio Grenzi
Date:2000
Pages: 319 Bisogna ammetterlo: libri come "Si dice a Foggia" di Osvaldo Anzivino hanno un certo tasso di pericolosità. Nella raccolta dei modi di dire, dei proverbi, dei detti tipici della nostra gente, della città capoluogo e di quelle vicine, c'è infatti un tale concentrato di sapida allegria, ma anche di saggezza, da renderci persuasi del primato civile e morale dei Foggiani, della superiore attitudine della nostra stirpe a coniurare umorismo e sapienza, acume ed arguzia (…) dimenticando che in realtà a renderci così proclivi a cogliere l'intima bellezza di queste frasi contribuisce l'impareggiabile condimento della nostalgia, la circostanza che quelle voci, belle o brutte che fossero, sono quelle della nostra infanzia, del tempo dei ricordi. Intendiamoci, in alcune circostanze qualche motivo di orgoglio è oggettivamente giustificato: qualcuno vede competizione tra l'insipido e tristanzuolo "le disgrazie non vengono mai sole" e il rutilante "'a disgrazije nun face sparagne" ("la disgrazia non fa risparmio")? O tra il subdolo "ride bene chi ride ultimo" e il fatidico "'a prucessione se vedequanne s'arritira" ("la riuscita della processione si giudica dalla fine")? (.) Ma questo non è solo l'esercizio di un valente poeta e commediografo vernacolare, di un uomo che un'allegria non fatua ha reso sempreverde e gentile: è anche la testimonianza di un fervore di ricerca, di una passione di studioso. Si legga questo volume alla ricerca di una fulminante agudeza, di un ricordo perduto, di un'indicazione di studio: lo si abbia come livre de cachet o come piccola enciclopedia di settore, sarà sempre uno di quei libri dei quali si diventa amici. E chi trova un amico, come si sa, trova un tesoro.