Shinra Myōjin and Buddhist Networks of the East Asian “Mediterranean”

این اثر جاه طلبانه روایتی فراملی از خدای Shinra Myōjin، \"خدای سیلا\" ارائه می دهد که در بودیسم ژاپنی قرون وسطایی از قرن یازدهم تا شانزدهم پرستش می شد. سوجونگ کیم درک دیرینه Shinra Myōjin به عنوان یک خدای محافظ مدرسه Tendai Jimon را به چالش می کشد و نشان می دهد که چگونه پرستش آن در شبکه های پیچیده شرق آسیای \"مدیترانه\" ظهور و توسعه یافته است - یک \"کیفیت\" به جای یک فضای فیزیکی تعریف شده است. توسط کیم به عنوان مجرای اصلی برای نفوذ بین فرهنگی در منطقه ای که شامل دریای زرد، دریای ژاپن (دریای شرقی)، دریای چین شرقی و مناطق ساحلی مجاور است. در حالی که کیم بر پرستش فرافرهنگی خدا تمرکز می کند، ترتیبات دریایی متفاوتی را که در آن Shinra Myōjin در گردش بود، درگیر می کند: اول، شبکه مهاجران کره ای، بازرگانان چینی و راهبان بودایی ژاپنی در شبه جزیره شاندونگ چین و استان اومی ژاپن. و دوم، خدایان موجود در شرق آسیای مدیترانه. هر دوی این شبکه ها به نقاط گره ای مبادله کالاها و خدایان تبدیل شدند. بررسی وقایع نگاری معبد، نوشته های ادبی و شمایل نگاری توسط کیم نشان می دهد که Shinra Myōjin از یک خدای دریانورد به خدایی چندوجهی که نقش هایش شامل خدای طاعون و شعر، بیمه کننده زایمان بدون درد و محافظ هنرهای نمایشی است، می شود.

شینرا میوجین و شبکه‌های بودایی شرق آسیا «دریای مدیترانه» نه تنها اولین تک نگاری به هر زبانی در مکتب تندای جیمون در بودیسم ژاپنی است، بلکه اولین مطالعه طولانی مدت به زبان انگلیسی برای بررسی ارتباطات کره ای در دین ژاپنی قرون وسطی است. بر خلاف سایر مطالعات اخیر در مورد خدایان بودایی، نیاز به نزدیک شدن به آنها در یک زمینه وسیع تر آسیای شرقی را برجسته می کند. این کار با تغییر پارادایم از دیدگاه زمین محور به دیدگاه دریامحور، بر اهمیت رویکرد فرافرهنگی و میان رشته ای برای مطالعه خدایان بودایی تأکید می کند.

This ambitious work offers a transnational account of the deity Shinra Myōjin, the “god of Silla” worshipped in medieval Japanese Buddhism from the eleventh to sixteenth centuries. Sujung Kim challenges the long-held understanding of Shinra Myōjin as a protective deity of the Tendai Jimon school, showing how its worship emerged and developed in the complex networks of the East Asian “Mediterranean”―a “quality” rather than a physical space defined by Kim as the primary conduit for cross-cultural influence in a region that includes the Yellow Sea, the Sea of Japan (East Sea), the East China Sea, and neighboring coastal areas. While focusing on the transcultural worship of the deity, Kim engages the different maritime arrangements in which Shinra Myōjin circulated: first, the network of Korean immigrants, Chinese merchants, and Japanese Buddhist monks in China’s Shandong peninsula and Japan’s Ōmi Province; and second, that of gods found in the East Asian Mediterranean. Both of these networks became nodal points of exchange of both goods and gods. Kim’s examination of temple chronicles, literary writings, and iconography reveals Shinra Myōjin’s evolution from a seafaring god to a multifaceted one whose roles included the god of pestilence and of poetry, the insurer of painless childbirth, and the protector of performing arts.

Shinra Myōjin and Buddhist Networks of the East Asian “Mediterranean” is not only the first monograph in any language on the Tendai Jimon school in Japanese Buddhism, but also the first book-length study in English to examine Korean connections in medieval Japanese religion. Unlike other recent studies on individual Buddhist deities, it foregrounds the need to approach them within a broader East Asian context. By shifting the paradigm from a land-centered vision to a sea-centered one, the work underlines the importance of a transcultural and interdisciplinary approach to the study of Buddhist deities.