Sharing Knowledge, Shaping Europe: US Technological Collaboration and Nonproliferation

در دهه‌های 1950 و 1960، دولت‌های ایالات متحده مصمم بودند که از توسعه برنامه‌های مستقل تسلیحات هسته‌ای ملی کشورهای اروپای غربی جلوگیری کنند. برای انجام این کار، ایالات متحده تلاش کرد از برتری تکنولوژیک خود به عنوان ابزاری برای «قدرت نرم» استفاده کند تا انتخاب‌های فن‌آوری اروپای غربی را به سمت استفاده‌های صلح‌آمیز از اتم و فضا هدایت کند و گزینه‌هایی را تشویق کند که همکاری را تقویت می‌کند، منع اشاعه را ترویج می‌کند. و چالش های برتری تکنولوژیک ایالات متحده را خنثی کرد. جان کریج در به اشتراک گذاری دانش، شکل دادن به اروپا این تلاش ها و درجات مختلفی از موفقیت را که آنها به دست آوردند را شرح می دهد.

کریگه توضیح می‌دهد که پیگیری رهبری علمی و فناوری، که توسط رقابت جنگ سرد آمریکا با اتحاد جماهیر شوروی به وجود آمده بود، برای همکاری‌های فنی-سیاسی با متحدان اصلی نیز مورد استفاده قرار گرفت. او مجموعه‌ای از ترتیبات چندملیتی را که شامل پلت‌فرم‌های فن‌آوری مشترک و با هدف محدود کردن گسترش سلاح‌های هسته‌ای است، بررسی می‌کند و نقش‌های وزارت امور خارجه، کمیسیون انرژی اتمی و ناسا را ​​توصیف می‌کند. این آژانس‌ها در کمال تاسف دریافتند که استفاده از فناوری به‌عنوان ابزار قدرت نرم به‌دلیل اختلافات داخلی در دولت‌های متوالی و مخالفت خارجی کشورهای اروپایی به‌طور جدی محدود شده است. کریج استدلال می کند که این موفقیت تنها زمانی موفقیت آمیز بود که رهبری فناوری در شبکه ای از ساختارهای قدرت پشتیبان \"سخت تر\" تعبیه شده بود.

In the 1950s and the 1960s, U.S. administrations were determined to prevent Western European countries from developing independent national nuclear weapons programs. To do so, the United States attempted to use its technological pre-eminence as a tool of "soft power" to steer Western European technological choices toward the peaceful uses of the atom and of space, encouraging options that fostered collaboration, promoted nonproliferation, and defused challenges to U.S. technological superiority. In Sharing Knowledge, Shaping Europe, John Krige describes these efforts and the varying degrees of success they achieved.

Krige explains that the pursuit of scientific and technological leadership, galvanized by America's Cold War competition with the Soviet Union, was also used for techno-political collaboration with major allies. He examines a series of multinational arrangements involving shared technological platforms and aimed at curbing nuclear proliferation, and he describes the roles of the Department of State, the Atomic Energy Commission, and NASA. To their dismay, these agencies discovered that the use of technology as an instrument of soft power was seriously circumscribed, by internal divisions within successive administrations and by external opposition from European countries. It was successful, Krige argues, only when technological leadership was embedded in a web of supportive "harder" power structures.