Sharing Cities: A Case for Truly Smart and Sustainable Cities

چگونه شهرها می‌توانند بر پایه «اقتصاد اشتراک‌گذاری» و فناوری هوشمند برای ارائه یک «پارادایم اشتراک‌گذاری» که از عدالت، همبستگی و پایداری حمایت می‌کند، بسازند.

آینده بشریت شهری است و ماهیت فضای شهری امکان به اشتراک گذاشتن منابع، کالاها و خدمات، تجارب را میسر می سازد و ایجاب می کند. با این حال، اشکال سنتی اشتراک گذاری در شهرهای مدرن به دلیل تقسیم اجتماعی و تجاری سازی قلمرو عمومی تضعیف شده است. در شهرهای اشتراک گذاری، دانکن مک لارن و جولیان آگیمن استدلال می کنند که تلاقی فضای فیزیکی بسیار شبکه ای شهرها با فناوری های دیجیتال جدید و اشکال واسطه ای جدید اشتراک گذاری به شهرها فرصتی برای اتصال فناوری هوشمند به عدالت، همبستگی، ارائه می دهد. و پایداری مک لارن و آگیمن فرصت‌ها و خطرات پایداری، همبستگی و عدالت را در ماهیت متغیر اشتراک‌گذاری بررسی می‌کنند.

مک لارن و آگیمن یک «پارادایم اشتراک‌گذاری» جدید را پیشنهاد می‌کنند که فراتر از «اقتصاد اشتراک‌گذاری» که در سرمایه‌گذاری‌هایی مانند Uber و TaskRabbit دیده می‌شود، فراتر می‌رود تا مدل‌هایی از اشتراک‌گذاری را پیش‌بینی کند. نه همیشه تجاری، بلکه اشتراکی، تشویق اعتماد و همکاری. مطالعات موردی مفصل سانفرانسیسکو، سئول، کپنهاگ، مدلین، آمستردام، و بنگلور (بنگالور سابق) بحث‌های نویسندگان را در مورد مصرف و تولید مشارکتی مورد بررسی قرار می‌دهد. قلمرو عمومی مشترک، فیزیکی و مجازی؛ طراحی اشتراک برای افزایش برابری و عدالت؛ و چشم انداز افزایش پارادایم اشتراک گذاری از طریق مدیریت شهری. آن‌ها نشان می‌دهند که چگونه اشتراک‌گذاری می‌تواند ارزش‌ها و هنجارها را تغییر دهد، مشارکت مدنی و فعالیت سیاسی را امکان‌پذیر کند، و یک اشتراک شهری را بازسازی کند. مورد آنها برای اشتراک و همبستگی، جایگزین قدرتمندی برای آینده شهری در برابر روایت‌های متعارف "مسابقه تا پایین" از رقابت، محصور کردن و تقسیم است.

How cities can build on the "sharing economy" and smart technology to deliver a "sharing paradigm" that supports justice, solidarity, and sustainability.

The future of humanity is urban, and the nature of urban space enables, and necessitates, sharing -- of resources, goods and services, experiences. Yet traditional forms of sharing have been undermined in modern cities by social fragmentation and commercialization of the public realm. In Sharing Cities, Duncan McLaren and Julian Agyeman argue that the intersection of cities' highly networked physical space with new digital technologies and new mediated forms of sharing offers cities the opportunity to connect smart technology to justice, solidarity, and sustainability. McLaren and Agyeman explore the opportunities and risks for sustainability, solidarity, and justice in the changing nature of sharing.

McLaren and Agyeman propose a new "sharing paradigm," which goes beyond the faddish "sharing economy" -- seen in such ventures as Uber and TaskRabbit -- to envision models of sharing that are not always commercial but also communal, encouraging trust and collaboration. Detailed case studies of San Francisco, Seoul, Copenhagen, Medellín, Amsterdam, and Bengaluru (formerly Bangalore) contextualize the authors' discussions of collaborative consumption and production; the shared public realm, both physical and virtual; the design of sharing to enhance equity and justice; and the prospects for scaling up the sharing paradigm though city governance. They show how sharing could shift values and norms, enable civic engagement and political activism, and rebuild a shared urban commons. Their case for sharing and solidarity offers a powerful alternative for urban futures to conventional "race-to-the-bottom" narratives of competition, enclosure, and division.