Shaping Dance Canons: Criticism, Aesthetics, and Equity

بررسی یک\r\nقرن نقد رقص در ایالات متحده و تأثیر آن بر زیبایی شناسی\r\nو شمول

نقد رقص مدت‌هاست که مطرح بوده است\r\nجدایی ناپذیر از رقص به عنوان یک فرم هنری، به عنوان مستند و اعتبار رقص خدمت می کند\r\nاجراها، با این حال مطالعات کمی به تأثیر منتقدان کلیدی نگاه کرده است\r\nو رویکردهای نقد در طول زمان. اولین کتابی که به بررسی رقص پرداخت\r\nانتقاد در ایالات متحده در طول 100 سال، از اواخر دهه 1920 تا اوایل\r\nقرن بیست و یکم، شکل دادن به رقص\r\nCanons استدلال می کند که منتقدان در مطبوعات محبوب بر نحوه رقص تأثیر گذاشته اند\r\nتعریف و ارزش گذاری شده است و همچنین هنرمندان و فرم های رقص به کار گرفته شده است\r\nجدی ترین

کیت متینگلی تأثیر رقص نویسی را به اثر الف تشبیه می کند\r\nچراغ قوه، زیبایی شناسی خاصی را به هزینه دیگران روشن می کند. ماتینگ\r\nنشان می دهد که چگونه نقد می تواند معیارهایی را برای آنچه واجد شرایط است حفظ و بازتولید کند\r\nهنر عالی در طول نسل ها\r\nاز نویسندگان و در دوره های تاریخ رقص، کتاب های درسی، و طراحی برنامه های درسی. او نقش دروازه‌بانی منتقدان برجسته را بررسی می‌کند\r\nمانند جان مارتین و ایوان راینر در حالی که مواردی که اغلب نادیده گرفته می شوند را برجسته می کنند\r\nدیدگاه نویسندگان با پیشینه های اقلیت شده و سنت های رقص. را\r\nکتاب همچنین شامل تجزیه و تحلیل سیستم عامل های دیجیتال و پروژه های رقص فعلی - On\r\nThe Boards TV، thINKingDANCE، رقص سیاه\r\nداستان‌ها و خانه/پر از زنان سیاه‌پوست از آمارا تابور اسمیت - که محرومیت‌های سیستمی را به چالش می‌کشند. در انجام این کار، کتاب فرا می خواند\r\nبرای گفتگو و اقدام مداوم برای عادلانه تر کردن نقد رقص\r\nو فراگیر.

Examining a century of dance criticism in the United States and its influence on aesthetics and inclusion

Dance criticism has long been integral to dance as an art form, serving as documentation and validation of dance performances, yet few studies have taken a close look at the impact of key critics and approaches to criticism over time. The first book to examine dance criticism in the United States across 100 years, from the late 1920s to the early twenty-first century, Shaping Dance Canons argues that critics in the popular press have influenced how dance has been defined and valued, as well as which artists and dance forms have been taken most seriously.

Kate Mattingly likens the effect of dance writing to that of a flashlight, illuminating certain aesthetics at the expense of others. Mattingly shows how criticism can preserve and reproduce criteria for what qualifies as high art through generations of writers and in dance history courses, textbooks, and curricular design. She examines the gatekeeping role of prominent critics such as John Martin and Yvonne Rainer while highlighting the often-overlooked perspectives of writers from minoritized backgrounds and dance traditions. The book also includes an analysis of digital platforms and current dance projects—On the Boards TV, thINKingDANCE, Black Dance Stories, and amara tabor-smith’s House/Full of BlackWomen—that challenge systemic exclusions. In doing so, the book calls for ongoing dialogue and action to make dance criticism more equitable and inclusive.