Shakespearean Temporalities: History on the Early Modern Stage

موقتی‌های شکسپیر به یک غفلت انتقادی در اجرای اولیه مدرن و مطالعات شکسپیر می‌پردازد، و پیش‌فرض‌های رایج و طولانی‌مدت در مورد اجرا و دریافت تاریخ در صحنه مدرن اولیه را بازبینی می‌کند. این جلد با نشان دادن این موضوع که تئاتر، در آغاز قرن هفدهم، با جذابیت شدید تنش‌های درک شده بین گذشته (قرون وسطی) و (اوایل مدرن) حال رشد کرد، ابعادی از درام تاریخی را آشکار می‌کند که به دلیل تمرکز شدید تا حد زیادی نادیده گرفته شده است. در مورد ملیت و تمایل به خوانش های «موضوعی». علاوه بر این، قراردادهای ژانر را با فراتر از آستانه نمایش فرضی "مرگ نمایشنامه تاریخی" در سال 1603 مورد ارزیابی مجدد قرار می دهد.

با تجزیه و تحلیل دقیق طیف گسترده ای از درام تاریخی شکسپیر، تکنیک های نمایشی را بررسی می کند که به آنها اجازه می دهد. تئاتر برای اجرای فاصله تاریخی. بنابراین، تجربه اقتضایی تاریخی از طریق غوطه ور شدن در جهانی که از نظر هستی شناختی مرتبط است اما به طور موقت حذف شده است، به عنوان جذابیت اصلی درام تاریخی و جنبه برجسته نمایشنامه های تاریخی شکسپیر آشکار می شود. این کتاب با تمرکز بر اجرا، تجربه بازی‌بازان و پویایی که از تولید دسته جمعی تاریخ‌نگاری نمایشی توسط شرکت‌های رقیب ناشی می‌شود، اولین تحلیل را از آنچه می‌توان به عنوان دراماتورژی شکسپیر از موقتی بودن تاریخی نامید، ارائه می‌کند.

Shakespearean Temporalities addresses a critical neglect in Early Modern Performance and Shakespeare Studies, revising widely prevailing and long-standing assumptions about the performance and reception of history on the early modern stage. Demonstrating that theatre, at the turn of the seventeenth century, thrived on an intense fascination with perceived tensions between (medieval) past and (early modern) present, this volume uncovers a dimension of historical drama that has been largely neglected due to a strong focus on nationhood and a predilection for ‘topical’ readings. It moreover reassesses genre conventions by venturing beyond the threshold of the supposed \"death of the history play,\" in 1603.

Closely analysing a broad range of Shakespeare’s historical drama, it explores the dramatic techniques that allow the theatre to perform historical distance. An experience of historical contingency through an immersion in a world ontologically related yet temporally removed is thus revealed as a major appeal of historical drama and a striking aspect of Shakespeare’s history plays. With a focus on performance, the experience of playgoers, and the dynamics that resulted from the collective production of dramatic historiography by competing companies, the book offers the first analysis of what can be referred to as Shakespeare’s dramaturgy of historical temporality.