Shakespeare’s Tragic Imagination

جهان مکبث، با مطلق‌های خیر و شر، بسیار دور از دیدگاه‌های در حال تغییر آنتونی و کلئوپاترا، یا واقعیت‌های روان‌شناختی و سیاسی کوریولانوس به نظر می‌رسد. با این حال، هر سه نمایشنامه دغدغه‌ها و مشغله‌های مضمونی مشابهی دارند: مثلاً روابط قدرت با اقتدار مشروع یا نقش‌های مرد و زن در تخیل تلاش هیوریک (مرد). در این مطالعه تحسین‌شده، نیکلاس گرن نشان می‌دهد که چگونه هر نه نمایشنامه نوشته شده در دوره تراژیک اصلی شکسپیر، ترکیبی از محیط‌های بسیار متفاوت را نشان می‌دهد که با روابط متقابل موضوعی متعادل شده است. او با در نظر گرفتن نمایشنامه تاریخ انگلیسی به عنوان نقطه شروع خود، استدلال می کند که شکسپیر دو شیوه متفاوت از تخیل را ایجاد کرد: یکی اسطوره ای و رویایی، دیگری شکاکانه و تحلیلی. در نمایشنامه‌های تراژیک بعدی، مضامین و موقعیت‌ها به تناوب در جهان‌های مقدس و سکولار نمایش داده می‌شوند. یک فصل به هر تراژدی اختصاص داده شده است، اما با آگاهی مداوم از نمایشنامه های همراه: تحلیل ژولیوس سزار که از هملت خبر می دهد، بحث ترویلوس و کرسیدا در مقابل نقد اتللو و رفتار شاه لیر که از محدودیت ها بیرون آمده است. تیمون آتن. هدف این است که در برابر همگن کردن نمایشنامه ها مقاومت کنیم، بلکه باید کار تخیلی منحصر به فردی را که از آن به وجود آمده است، بشناسیم و کشف کنیم.

The world of Macbeth , with its absolutes of good and evil, seems very remote from the shifting perspectives of Antony and Cleopatra , or the psychological and political realities of Coriolanus . Yet all three plays share similar thematic concerns and preoccupations: the relations of power to legitimating authority, for instance, or of male and female roles in the imagination of (male) heoric endeavour. In this acclaimed study, Nicholas Grene shows how all nine plays written in Shakespeare's main tragic period display this combination of strikingly different milieu balanced by thematic interrelationships. Taking the English history play as his starting point, he argues that Shakespeare established two different modes of imagining: the one mythic and visionary, the other sceptical and analytic. In the tragic plays that followed, themes and situations are dramatised, alternately, in sacred and secular worlds. A chapter is devoted to each tragedy, but with a continuing awareness of companion plays: the analysis of Julius Caesar informing that of Hamlet , discussion of Troilus and Cressida counterpointed by the critique of Othello and the treatment of King Lear growing out from the limiations of Timon of Athens . The aim is to resist homogenising the plays but to recognise and explore the unique imaginative enterprise from which they arose.