Shakespeare and the Modern Dramatist

تئاتر هرگز از اقتباس، بازنویسی و معاصر کردن درام شکسپیر هراسی نداشته است زیرا تئاتر بنا به تعریف یک رسانه زنده است که خلاقیت شرکتی را در بر می گیرد. شکسپیر خود نمایشنامه ها و داستان های قدیمی را بازنویسی یا اقتباس کرد و از زمان نوشتن درام هایش دگرگونی های زیادی را تجربه کرد. نمایشنامه نویسان اخیر پیرو این سنت دیرینه برخی از نمایشنامه های شکسپیر را برای صحنه معاصر بازنویسی کرده اند یا درام خود را بر اساس فرمول بندی های مورد استفاده او الگوبرداری کرده اند. مایکل اسکات گزیده ای از این گونه نمایشنامه ها را که در چهل سال گذشته نوشته شده اند را بررسی می کند. برخی از آن‌ها مانند «در انتظار گودو» اثر ساموئل بکت یا «روزنکرانتز و گیلدنسترن مرده‌اند» اثر تام استوپارد به شهرت رسیده‌اند. موارد دیگری مانند مک بت یونسکو کمتر شناخته شده هستند اما اهمیت کمتری ندارند. لیر ادوارد باند، تاجر آرنولد وسکر و کلاژهای چارلز ماروویتز نشان دهنده تلاش برخی نمایشنامه نویسان مدرن برای به چالش کشیدن ایدئولوژی خاصی است که به نظر می رسد شکسپیر را به خود اختصاص داده است. این کتاب با بررسی برخی از روندهای اخیر در تولید شکسپیر، به ویژه توسط شرکت سلطنتی شکسپیر، به پایان می رسد.

Theatre has never been afraid to adapt, rewrite and contemporize Shakespeare's drama since theatre by definition is a living medium involving a corporate creativity. Shakespeare himself rewrote or adapted old plays and stories and since writing his dramas have experienced many transformations. Recent dramatists following this age-old tradition have rewritten some of Shakespeare's plays for the contemporary stage or modelled their drama on formulations used by him. Michael Scott examines a selection of such plays written in the last forty years. Some, such as Samuel Beckett's Waiting for Godot or Tom Stoppard's Rosencrantz & Guildenstern are Dead have become famed. Others such as Ionesco's Macbett are less well known but are no less signficant. Edward Bond's Lear, Arnold Wesker's The Merchant and Charles Marowitz's Collages represent an attempt by some modern dramatists to challenge a particular ideology which appears to have appropriated Shakespeare to itself. The book concludes with an examination of some recent trends in Shakespearean production, particularly by the Royal Shakespeare Company.