Shadow Negotiators: How UN Organizations Shape the Rules of World Trade for Food Security

مذاکره‌کنندگان سایه‌ای اولین کتابی است که نشان می‌دهد سازمان‌های ملل متحد (سازمان ملل) برای تأثیرگذاری بر گفتمان، دستور کار، و نتایج قانون‌گذاری تجارت بین‌المللی در سازمان تجارت جهانی (WTO) مداخله کرده‌اند. در حالی که سازمان‌های ملل متحد فاقد جایگاهی بر سر میز مذاکره در سازمان تجارت جهانی هستند، ماتیاس ای. مارگولیس استدلال می‌کند که این سازمان‌ها به‌عنوان «مذاکره‌کنندگان در سایه» درگیر در اقدامات سیاسی با هدف تغییر مسیر و نتایج مذاکرات تجاری چندجانبه عمل کرده‌اند. او از تجزیه و تحلیل یکی از بحث برانگیزترین موضوعات در سیاست تجارت جهانی، آزادسازی تجارت کشاورزی، استفاده می کند تا مداخلات چهار سازمان مختلف سازمان ملل متحد (سازمان غذا و کشاورزی (FAO)، برنامه جهانی غذا (WFP) و دفتر سازمان ملل را نشان دهد. کمیساریای عالی حقوق بشر (OHCHR)، و گزارشگر ویژه در مورد حق بر غذا (SRRTF).

با شناسایی چندین استراتژی مداخله جدید که توسط بازیگران سازمان ملل برای شکل دادن به قوانین تجارت جهانی استفاده می شود، این کتاب نشان می دهد که سازمان های ملل متحد تصمیم به مداخله در قانون گذاری تجارت نه به دلیل رقابت با سازمان تجارت جهانی یا مقاومت ایدئولوژیک در برابر آزادسازی تجارت، بلکه به دلیل خارج از رقابت با سازمان تجارت جهانی انتخاب کرده اند. نگرانی‌هایی مبنی بر اینکه قوانین تجاری خاص می‌تواند پیامدهای منفی برای امنیت غذایی جهان داشته باشد - نتیجه‌ای که این سازمان‌ها آن را به‌عنوان تضعیف هدف اجتماعی آن‌ها برای کاهش گرسنگی در جهان و حمایت از حقوق بشر برای غذا می‌دانند.

Shadow Negotiators is the first book to demonstrate that United Nations (UN) organizations have intervened to influence the discourse, agenda, and outcomes of international trade lawmaking at the World Trade Organization (WTO). While UN organizations lack a seat at the bargaining table at the WTO, Matias E. Margulis argues that these organizations have acted as "shadow negotiators" engaged in political actions intended to alter the trajectory and results of multilateral trade negotiations. He draws on analysis of one of the most contested issues in global trade politics, agricultural trade liberalization, to demonstrate interventions by four different UN organizations—the Food and Agriculture Organization (FAO), the World Food Programme (WFP), the Office of the High Commissioner for Human Rights (OHCHR), and the Special Rapporteur on the Right to Food (SRRTF).

By identifying several novel intervention strategies used by UN actors to shape the rules of global trade, this book shows that UN organizations chose to intervene in trade lawmaking not out of competition with the WTO or ideological resistance to trade liberalization, but out of concerns that specific trade rules could have negative consequences for world food security—an outcome these organizations viewed as undermining their social purpose to reduce world hunger and protect the human right to food.