Sexual Attraction and Childhood Association: A Chinese Brief for Edward Westermarck

در سال 1891، ادوارد وسترمارک، انسان شناس، پیشنهاد کرد که معاشرت در دوران کودکی مانع از جذب جنسی می شود و این بیزاری در عرف و قانون به عنوان اساس تابوی جهانی زنا با محارم آشکار می شود. سپس، در سال 1910، زیگموند فروید در مقاله‌هایی که بعداً با عنوان توتم و تابو منتشر شد، «فرضیه وسترمارک» را به این دلیل به چالش کشید که «اولین برانگیختگی‌های جنسی انسان‌های جوان همیشه دارای ویژگی‌های محارم هستند». فروید استدلال می کرد که تابوی محارم فقط به دلیل این تمایل طبیعی وجود دارد. چالش فروید روز را فرا گرفت و به دیدگاه استاندارد در سراسر علوم اجتماعی و زیستی تبدیل شد. در نتیجه سوال این بود که چرا همه جوامع این تمایل طبیعی را سرکوب می کنند؟ زیست شناسان استدلال کردند که تابوی زنای با محارم ما را از خطرات همخونی محافظت می کند. جامعه شناسان استدلال می کردند که لازم است از رقابت جنسی که خانواده را نابود می کند، جلوگیری کرد. و مردم شناسان هدف واقعی تابو را مجبور کردن خانواده ها به مبادله زنان در ازدواج می دانستند. این کتاب از طیف وسیعی از تحقیقات - از مطالعات بر روی نخستی‌های غیرانسانی گرفته تا گزارش‌های کودک آزاری با محارم - از شیوه‌های طلاق آفریقایی تا رفتار حیوانات - استفاده می‌کند تا نشان دهد که وسترمارک درست می‌گفت و فروید اشتباه می‌کرد. این نشان می دهد که یک دوره بحرانی در رشد انسان وجود دارد - تقریباً در سی ماه اول زندگی - که در طی آن معاشرت به طور دائمی از جذب جنسی جلوگیری می کند. نتیجه گیری می شود که تابوی زنا با محارم غیر ضروری است و نمی توان آن را با عبارات کاربردی توضیح داد، و اینکه تشویق به ارتباط اولیه بین پدر و دختر احتمالا بهترین راه برای جلوگیری از سوء استفاده جنسی است.