Seriation by Children: An Artificial Intelligence Analysis of a Piagetian Task

یک کودک چهار ساله در مقابل انبوهی از بلوک های چوبی می نشیند و سعی می کند آنها را به ترتیب اندازه در یک خط مستقیم قرار دهد. شکی نیست که او تکلیف را می‌فهمد، زیرا می‌تواند راه‌حل‌های درست و نادرست را تشخیص دهد. با این حال، مهم نیست که چگونه بلوک‌ها را مرتب می‌کند و دوباره مرتب می‌کند، به نظر می‌رسد که آنها سرسختانه از قرار گرفتن در پلکان مورد نظر خودداری می‌کنند. یک سال بعد او خیلی بهتر عمل می‌کند: می‌تواند شش بلوک با طول حدود یک اینچ را ردیف کند. اما در مواجهه با هشت بلوک، یا با شش بلوک که تنها نیم اینچ تفاوت دارند، او دوباره قادر به تکمیل کار نیست. او موفق می شود یک خط منظم بسازد، اما یک یا دو بلوک را کنار می گذارد: یا شاید بلوک ها را در دو خط مجزا سازماندهی می کند و سپس خود را قادر به ترکیب آنها نمی بیند. یک سال بعد هنوز و او اکنون یک مجری ماهر است. او با ارائه هر کار ردیف‌بندی که شامل بلوک‌های چوبی باشد، آن را به آرامی، با اطمینان و به درستی انجام می‌دهد [1].

A four year old child sits in front of a heap of wooden blocks and tries to stand them in a straight line in order of size. There is no doubt that he understands the task, for he can distinguish between correct and incorrect solutions. Yet no matter how he arranges and rearranges the blocks, they seem obstinately to refuse to be aligned into the desired staircase­ like pattern. A year later he does much better: he can seriate six blocks differing in length by about an inch. But faced with eight of the blocks, or with six blocks differing by only half an inch, he is again unable to complete the task. He manages to build an ordered line, but leaves out one or two of the blocks: or perhaps he organises the blocks into two distinct lines and then finds himself unable to combine them. A year later still and he is now an accomplished performer. Presented with any seriation task involving the wooden blocks he carries it out smoothly, confidently, and correctly [1].