Sempre Susan: A Memoir of Susan Sontag

خاطرات دلخراش و صمیمی یکی از ارجمندترین و جذاب‌ترین شخصیت‌های فرهنگی آمریکا، و قدردانی عمیقاً احساس‌شده.

سیگرید نونز نویسنده‌ای مشتاق بود. زمانی که او برای اولین بار سوزان سونتاگ را ملاقات کرد، شخصیتی افسانه‌ای که به خاطر مقاله‌های جدلی، هوش کور و سبک شخصی پرخاشگرانه‌اش شناخته شده بود. سونتاگ نونز را به پسرش، نویسنده دیوید ریف، معرفی کرد و آن دو شروع به قرار ملاقات کردند. به زودی نونز به آپارتمانی که ریف و سونتاگ مشترک بودند نقل مکان کرد. همانطور که سونتاگ به نونز گفت: «چه کسی می‌گوید که ما باید مثل بقیه زندگی کنیم؟»

تأثیر سونتاگ بر نونز، که به یک رمان‌نویس موفق تبدیل شد، عمیق خواهد بود. سونتاگ که توسط نونز به عنوان «مربی طبیعی» توصیف می‌شود که آموزش دیگران را هم یک تعهد اخلاقی و هم منبع لذتی بی‌پایان می‌دانست، ناگزیر اطرافیانش را با علایق فرهنگی و فکری متعدد خود آلوده کرد. در این خاطرات سوزناک و صمیمی، نونز از قدردانی خود به خاطر داشتن به عنوان یک مدل اولیه، کسی که چنین دیدگاهی عالی و غیر کنایه آمیز نسبت به حرفه نویسنده داشت، صحبت می کند.

بیش از شش سال پس از سونتاگ منتشر شد. مرگ، سمپره سوزانپرتره حیرت انگیزی صادقانه از این شخصیت بزرگ است که روشنفکر بودن را به شغلی پر زرق و برق تبدیل کرده است.

A poignant, intimate memoir of one of America’s most esteemed and fascinating cultural figures, and a deeply felt tribute.

Sigrid Nunez was an aspiring writer when she first met Susan Sontag, already a legendary figure known for her polemical essays, blinding intelligence, and edgy personal style. Sontag introduced Nunez to her son, the writer David Rieff, and the two began dating. Soon Nunez moved into the apartment that Rieff and Sontag shared. As Sontag told Nunez, “Who says we have to live like everyone else?”

Sontag’s influence on Nunez, who went on to become a successful novelist, would be profound. Described by Nunez as “a natural mentor” who saw educating others as both a moral obligation and a source of endless pleasure, Sontag inevitably infected those around her with her many cultural and intellectual passions. In this poignant, intimate memoir, Nunez speaks of her gratitude for having had, as an early model, “someone who held such an exalted, unironic view of the writer’s vocation.”

Published more than six years after Sontag’s death, Sempre Susan is a startlingly truthful portrait of this outsized personality, who made being an intellectual a glamorous occupation.