Semiotics of Drink and Drinking

نوشیدن به عنوان شکلی نشانه‌شناختی و مادی، واسطه زندگی اجتماعی است. این کتاب ماهیت اساسی نوشیدنی را از طریق یک سری بحث های قوم نگاری مدولار اما مرتبط بررسی می کند. این به نحوه مادی بودن یک نوشیدنی خاص (قهوه، شراب، آب، آبجو) به عنوان رسانه نشانه شناختی برای یک ژانر از جامعه پذیری در یک زمان و مکان خاص نگاه می کند.

به‌عنوان یک مطالعه نشانه‌شناختی صریحاً مقایسه‌ای، این کتاب از مطالعات موردی آشنا و ناآشنا استفاده می‌کند تا نشان دهد چگونه نوشیدنی‌هایی با ویژگی‌های مواد مشابه از نظر نشانه‌شناختی در شیوه‌های نوشیدن بسیار متفاوت سازمان‌دهی می‌شوند، از جمله نمونه‌های قوم‌شناختی به گونه‌ای متنوع مانند رابطه قهوه با گفتگو. (در سفارش در استارباکس). فصل‌های بعدی به خشکی جین در رابطه با مهمانی کوکتل مدرن و جاسازی مارک‌های آبجو در تخیل قوم‌نگاری ملت می‌پردازد. این کتاب به‌جای اینکه نوشیدنی‌ها را صرفاً در درام‌های اجتماعی انسانی به‌عنوان لوازم صرفاً در نظر بگیرد، آنها را به بازیگران روی صحنه معرفی می‌کند.

Drink, as an embodied semiotic and material form, mediates social life. This book examines the fundamental nature of drink through a series of modular but connected ethnographic discussions. It looks at the way the materiality of a specific drink (coffee, wine, water, beer) serves as the semiotic medium for a genre of sociability in a specific time and place.

As an explicitly comparative semiotic study, the book uses familiar and unfamiliar case studies to show how drinks with similar material properties are semiotically organized into very different drinking practices, including ethnographic examples as diverse as the relation of coffee to talk (in ordering at Starbucks). Further chapters look at the dryness of gin in relation to the modern cocktail party and the embedding of beer brands in the ethnographic imagination of the nation. Rather than treat drinks as mere props in the exclusively human drama of the social, the book promotes them to actors on the stage.