Semantics and the Body: Meaning from Frege to the Postmodern

در معناشناسی سنتی، بدن انسان در فرآیند ساخت معنا نادیده گرفته می‌شود. در مقابل، هورست روتروف استدلال می کند که بدن بخشی جدایی ناپذیر از این فعالیت هرمنوتیکی است. نظریه‌های کاملاً مبتنی بر زبان، و نظریه‌هایی که زبان‌های رسمی و طبیعی را در هم می‌آمیزند، وقتی نحوه ارتباط ما را در محیط‌های فرهنگی توصیف می‌کنند، با مشکلاتی مواجه می‌شوند. معناشناسی و بدن پیشنهاد می‌کند که زبان چیزی بیش از یک شبکه نمادین نیست که به هیچ وجه دلالت نمی‌کند مگر اینکه با نشانه‌های غیرزبانی زنده شود.

روترف بررسی و تحلیل می‌کند. نظریه‌های گوناگون «ارتدوکس» معنا، از دیدگاه‌های گوتلوب فرگه در آغاز قرن بیستم تا نظریه‌پردازان در دوره پست مدرن، سپس رویکردی جایگزین برای خود ارائه می‌کند. نظریه او دارای «معناشناسی جسمانی» است و معتقد است که معنا در نهایت به بدن مربوط می شود و معنای عبارات زبانی بدون کمک علائم بصری، لامسه، بویایی و سایر نشانه های بدنی نامشخص است. این رویکرد همچنین آنچه را که روتروف به عنوان از دست دادن اراده تفسیری در دوران پست مدرن می‌داند، جبران می‌کند.

آموزش در بسیاری از زمینه‌ها را می‌توان با ادغام سیستمی نشانه‌شناسی غیرکلامی در برنامه درسی تحت سلطه زبانی غنی کرد. کسانی که در تحلیل گفتمان، ادبیات، نقد هنر، نظریه فیلم، آموزش و فلسفه دخیل هستند، پیامدهای مطالعه روتروف را قابل توجه خواهند یافت.

In traditional semantics, the human body tends to be ignored in the process of constructing meaning. Horst Ruthrof argues, by contrast, that the body is an integral part of this hermeneutic activity. Strictly language-based theories, and theories which conflate formal and natural languages, run into problems when they describe how we communicate in cultural settings. Semantics and the Body proposes that language is no more than a symbolic grid which does not signify at all unless it is brought to life by non-linguistic signs.

Ruthrof reviews and analyses various 'orthodox' theories of meaning, from the views of Gottlob Frege at the beginning of the twentieth century to those of theorists in the postmodern period, then offers an alternative approach of his own. His theory features 'corporeal semantics,' and holds that meaning has ultimately to do with the body and that the meaning of linguistic expressions is indeterminate without the aid of visual, tactile, olfactory, and other bodily signs. This approach also remedies what Ruthrof sees also as a loss of interpretive will in the postmodern era.

Pedagogy in many fields could be enriched by a systemic integration of non-verbal semiosis into the linguistically dominated syllabus. Those involved in discourse analysis, literature, art criticism, film theory, pedagogy, and philosophy will find the implications of Ruthrof's study considerable.