Self-Handicapping: The Paradox That Isn’t

مفهوم خودناتوان‌سازی می‌تواند به‌طور مشروع در زمینه‌های فکری مختلفی، برخی قدیمی و برخی جدیدتر، تثبیت شود. همانطور که این جلد به ما یادآوری می کند، آلفرد آدلر شاید اولین کسی بود که اهمیت ادعاها و حرکات مختلف خودشکوفایی را برای محافظت از مفهوم خود بیان کرد. بنابراین، پارادوکس ظاهری "شکست" به نفع "حقوق" است. اخیراً (اما هنوز بیش از 30 سال پیش)، "روانشناسی ساده لوحانه" هایدر لفاظی نسبت دادنی را به توصیف خودشکستگی اضافه کرد. استراتژی های در حالی که رویکرد اسنادی عمدتاً شناختی بود، تأثیرات انگیزشی متعددی را شامل می‌شد - به‌ویژه آن‌هایی که شامل نگرانی‌های خود محور بودند. هایدر به سختی عقل سلیم ما را زیر پا گذاشت وقتی پیشنهاد کرد که مردم تمایل دارند عملکرد خود را به شیوه ای خودخواهانه نسبت دهند: چیزهای خوبی که من ایجاد کردم. چیزهای بد به من تحمیل شد. مفهوم استراتژی‌های خودناتوان‌سازی، که توسط برگلاس و من کمی بیش از یک دهه پیش ارائه شد، از این حقایق خانگی استفاده کرد و در عین حال یک پیچ و تاب پیش‌گیرانه خاص را اضافه کرد. ما نه تنها برای اشتباهات خود بهانه می آوریم. ما درگیری ها و انتخاب های موقعیتی خود را طوری برنامه ریزی می کنیم که بهانه های محافظت از خود غیر ضروری باشد. در انجام این کار، ما از درک اسنادی خود استفاده می کنیم تا چیزها را مرتب کنیم تا عملکردهای ناقص و ناموفق به گونه ای تفسیر نشوند که عزت نفس ما را تهدید کند.

The concept of self-handicapping can be legitimately anchored in a vari­ ety of intellectual contexts, some old and some newer. As this volume reminds us, Alfred Adler was perhaps the first to articulate the signifi­ cance of various self-defeating claims and gestures for protecting the self­ concept. Thus the apparent paradox of "defeat" in the interests of "pro­ tection. " More recently (but still more than 30 years ago), Heider's "naive psychology" added attributional rhetoric to the description of self-defeat­ ing strategies. While predominantly cognitive in its thrust, the attribu­ tional approach incorporated several motivational influences-especially those involving egocentric concerns. Heider hardly violated our common sense when he suggested that people are inclined to attribute their performances in a self-serving manner: the good things I caused; the bad things were forced upon me. The notion of self-handicapping strategies, proposed by Berglas and myself a little more than a decade ago, capitalized on these homely truths while adding a particular proactive twist. We not only make ex­ cuses for our blunders; we plan our engagements and our situational choices so that self-protective excuses are unnecessary. In doing so, we use our attributional understanding to arrange things so that flawed and failing performances will not be interpreted in ways that threaten our self-esteem.