Self and Symbolism in the Poetry of Michelangelo, John Donne and Agrippa D’Aubigne

بیگانگی، خلسه، مرگ، تولد دوباره: در شعر میکل آنژ، دان، و d'Aubigne این مضامین کهن الگویی، فرمول بندی نهایی نمادهای شاعرانه جدید خود و جهان را ممکن می سازد. همانطور که شعر آنها از یک حالت کلامی در درجه اول به یک حالت کاملاً نمادین تکامل می یابد، تصاویر از دست دادن خود (در خلسه یا از خود بیگانگی)، مرگ و تولد دوباره با فرکانس و شدت فزاینده تکرار می شوند. چه زمینه شعر عاشقانه باشد و چه شعر مذهبی، مشکل اساسی همان است. عشق رابط بین این دو نوع شعر است. و عشق واقعاً برای این سه شاعر مشکل ساز است، زیرا خود را در ارتباط با «دیگری» درگیر می کند، دیگری یا خدا یا انسان دیگری. کار هر شاعری به طور فزاینده ای بر نیاز به تجزیه و تحلیل یا لغو شکاف جداکننده سوژه و ابژه، خود و دیگری متمرکز است. شیوه غالب آثار این سه شاعر نه بلاغی است و نه نمادین، بلکه بیانی است. این حالت انتقالی فوری‌ترین دغدغه‌ها و تعارض‌های هر شاعر را نشان می‌دهد، احساس او از خود در منزوی‌ترین یا سنگین‌ترین حالت، تأییدی یا مبارزه‌جویانه‌اش. در زیر بیشتر اشعار آنها یک خودآگاهی عمیق نهفته است - آگاهی افزایش یافته از خود به عنوان موجودی قدرتمند و مجزا، با عینیت بخشی متناظر از تمام واقعیت خارج از خود. رنسانس به طور کلی زمان افزایش فردگرایی و 1 خودآگاهی است.

Alienation, ecstasy, death, rebirth: in the poetry of Michelangelo, Donne, and d' Aubigne these archetypal themes make possible the ultimate formulation of new poetic symbolizations of self and world. As their poetry evolves from a primarily rhetorical towards a fully symbolic mode, images of loss of self (in ecstasy or in alienation), of death and rebirth, recur with increasing frequency and intensity. Whether the context is love poetry or religious poetry, the basic problem remains the same; love is the link between the two kinds of poetry. And love is indeed a problem for these three poets, since it involves the self in relation to the "other," the other being either God or another human being. Increasingly, the work of each poet centers on a need to analyze or abolish the gulf separating subject and object, self and other. The dominant mode of most of the three poets' work is neither rhetorical nor symbolic, but expressive. This transitional mode reveals the individual poet's most urgent concerns and conflicts, his sense of self in Its most isolated or burdensome, affirmative or struggling state. Under­ lying most of their poems is a profound self-consciousness - a heightened awareness of self as a powerful, separate entity, with a corresponding objectification of all reality outside of self. The Renaissance in general is a time of increasing individualism and 1 self-consciousness.