Selbstkompetenzen: Eine erziehungswissenschaftliche Grundlegung

مهارت‌های شخصی (مهارت‌های شخصی) بر لبان همه است. آنها توسط کارمندان به چالش کشیده می شوند، در محیط های یادگیری ارتقا می یابند و توسط رشته های مختلف نظام مند می شوند. با این حال، هیچ مبنای علمی آموزشی برای این واژه و ابعاد تجربی آن وجود ندارد و این مهم است تا بتوانیم اهمیت مهارت‌های شخصی را در بحث‌های جاری درباره درک و ارتقای مهارت‌ها ارزیابی کنیم. آیا شایستگی های شخصی به خودی خود مفید هستند - یا اغلب فقط یک تکنیک نظم بخشی و بهینه سازی است که موضوع را در نظر نمی گیرد؟

این مطالعه این شکاف را پر می‌کند: شامل تجزیه و تحلیل، انتقاد و بازسازی شایستگی‌های شخصی (از جمله تعهد، مسئولیت، انعطاف‌پذیری) است. این اصطلاح را از لحاظ تاریخی و انضباطی قرار می دهد، با مطالب تجربی (از پروفایل های شغلی و مصاحبه با مدیران منابع انسانی) غنی شده است و به طور استدلالی به گفتمان موضوعی آموزشی - فلسفی متصل می شود.

Selbstkompetenzen (personale Kompetenzen) sind in aller Munde. Sie werden von MitarbeiterInnen gefordert, in Lernumgebungen gefördert und von unterschiedlichen Disziplinen systematisiert. Eine erziehungswissenschaftliche Grundlegung des Begriffs und seiner empirischen Dimensionen fehlt allerdings, und das ist wichtig, um die Bedeutung von Selbstkompetenzen in aktuellen Debatten um Verstehen und Fördern von Kompetenzen ermessen zu können. Sind Selbstkompetenzen per se förderlich – oder versteckt sich dahinter häufig nur eine Technik der Disziplinierung und Optimierung ohne Rücksicht auf das Subjekt?

Die Studie füllt diese Lücke: Sie beinhaltet die Analyse, Kritik und Rekonstruktion von Selbstkompetenzen (u.a. Einsatzbereitschaft, Verantwortung, Flexibilität). Sie verortet den Begriff historisch und disziplinär, ist mit empirischem Material (aus Stellenprofilen und aus Interviews mit Personalverantwortlichen) angereichert und schließt argumentativ an den bildungsphilosophischen Subjektdiskurs an.