Secrets and leaks : the dilemma of state secrecy

اسرار و درز روابط پیچیده بین قدرت اجرایی، امنیت ملی و رازداری را بررسی می کند. رازداری دولتی برای امنیت ملی حیاتی است، اما می توان از آن برای پنهان کردن تخلفات نیز استفاده کرد. پس چگونه می توانیم اطمینان حاصل کنیم که از این قدرت به طور مسئولانه استفاده می شود؟ به طور معمول، مسئولیت بر عهده قانونگذاران و قضات است که انتظار می رود بر قوه مجریه نظارت کنند. با این حال، از آنجایی که این بازیگران به اطلاعات مربوطه دسترسی ندارند و توانایی تعیین آسیب احتمالی ناشی از افشای آن را ندارند، اغلب به ادعاهای مدیران اجرایی در مورد نیاز به رازداری تسلیم می‌شوند. در نتیجه، سوء استفاده‌های احتمالی اغلب با افشای غیرمجاز منتشر شده در مطبوعات افشا می‌شوند.

اما آیا چنین افشاگری‌هایی که قانون را نقض می‌کنند، باید چشم پوشی شوند؟ راهول ساگار با استناد به موارد متعدد استدلال می‌کند که اگرچه افشاگری می‌تواند از نظر اخلاقی توجیه شود، اما ترس از تلافی معمولاً مقامات را وادار می‌کند که به طور ناشناس عمل کنند - یعنی "درز" اطلاعات. در نتیجه، تشخیص اینکه چه زمانی افشای غیرمجاز برای پیشبرد منافع حزبی است، برای عموم دشوار می شود. ساگار می نویسد، از آنجایی که چنین افشاگری ها تنها ابزار معتبر برای بررسی دستگاه های اجرایی است، باید آنها را تحمل کرد. با این حال، مردم باید با چنین افشاگری‌هایی با شک و تردید برخورد کنند و روزنامه‌نگاری غیرمسئولانه را مورد انتقاد هماهنگ قرار دهند.

Secrets and Leaks examines the complex relationships among executive power, national security, and secrecy. State secrecy is vital for national security, but it can also be used to conceal wrongdoing. How then can we ensure that this power is used responsibly? Typically, the onus is put on lawmakers and judges, who are expected to oversee the executive. Yet because these actors lack access to the relevant information and the ability to determine the harm likely to be caused by its disclosure, they often defer to the executive's claims about the need for secrecy. As a result, potential abuses are more often exposed by unauthorized disclosures published in the press.

But should such disclosures, which violate the law, be condoned? Drawing on several cases, Rahul Sagar argues that though whistleblowing can be morally justified, the fear of retaliation usually prompts officials to act anonymously--that is, to "leak" information. As a result, it becomes difficult for the public to discern when an unauthorized disclosure is intended to further partisan interests. Because such disclosures are the only credible means of checking the executive, Sagar writes, they must be tolerated. However, the public should treat such disclosures skeptically and subject irresponsible journalism to concerted criticism.