Screens Fade to Black: Contemporary African American Cinema

به نظر می رسید که تاج سه گانه اسکار که در یک شب در سال 2002 به دنزل واشنگتن، هالی بری و سیدنی پواتیه اعطا شد نقطه عطفی برای آمریکایی های آفریقایی تبار در سینما بود. مطمئناً رسانه‌ها آن را تبلیغ کردند و مشتاق بودند که تفاوت‌های ظریف این آغوش ناگهانی را نادیده بگیرند. در این مطالعه جدید، نویسنده دیوید لئونارد از این رویداد به عنوان نقطه پرش برای بحث در مورد وضعیت فعلی سینمای آفریقایی-آمریکایی و ژانرهای مختلفی که در حال حاضر آن را تشکیل می‌دهند، استفاده می‌کند. لئونارد با نگاهی به فیلم‌های اخیر مانند عشق و بسکتبال، آنتوون فیشر، روز تمرین و دو فیلم آرایشگاه - که همگی توسط هنرمندان سیاهپوست کارگردانی شده‌اند، و اکثر آنها توسط سیاه‌پوستان بازی کرده‌اند و نوشته شده‌اند، مسائل مربوط به بازنمایی را بررسی می‌کند. و فرصت در سینمای معاصر.

در بسیاری از موارد، این فیلم‌ها - که مرزی بین رویارویی با کلیشه‌های نژادی و قاچاق آنها را طی می‌کنند - در حالی که به سختی بازی می‌کنند، پول زیادی به دست آوردند. اصلاً مخاطبان سفید پوست لئونارد با بررسی روش‌هایی که در آنها به رویای آمریکایی، پیشرفت نژادی، تفاوت نژادی، سیاه‌پوستی، سفیدی، طبقه، سرمایه‌داری و بسیاری از مسائل دیگر پرداخته می‌شود، نشان می‌دهد که در حالی که قطعاً تفاوت‌هایی بین تصاویر ترسناک سال‌های گذشته و تصاویری که برای تعریف عصر امروز، سازگاری تصاویر در ژانر و زمان نشان دهنده قدرت پایدار نژادپرستی و همچنین واکنش جامعه سیاه پوست به آن است.

The triple crown of Oscars awarded to Denzel Washington, Halle Berry, and Sidney Poitier on a single evening in 2002 seemed to mark a turning point for African Americans in cinema. Certainly it was hyped as such by the media, eager to overlook the nuances of this sudden embrace. In this new study, author David Leonard uses this event as a jumping-off point from which to discuss the current state of African-American cinema and the various genres that currently compose it. Looking at such recent films as Love and Basketball, Antwone Fisher, Training Day , and the two Barbershop films—all of which were directed by black artists, and most of which starred and were written by blacks as well—Leonard examines the issues of representation and opportunity in contemporary cinema.

In many cases, these films-which walk a line between confronting racial stereotypes and trafficking in them-made a great deal of money while hardly playing to white audiences at all. By examining the ways in which they address the American Dream, racial progress, racial difference, blackness, whiteness, class, capitalism and a host of other issues, Leonard shows that while certainly there are differences between the grotesque images of years past and those that define today's era, the consistency of images across genre and time reflects the lasting power of racism, as well as the black community's response to it.