Screening for Biological Response Modifiers: Methods and Rationale

مشاهده در دهه 1950 مبنی بر اینکه خردل نیتروژن و سایر مواد شیمیایی سمی می توانند پاسخ های ضد توموری را در بیماران مبتلا به لنفوم مقاوم ایجاد کنند، جستجوی گسترده ای را برای عوامل شیمی درمانی فعال آغاز کرد. مشاهدات اولیه جستجو برای عوامل شیمی درمانی جدید را تحریک کرد که ممکن است فعالیت ضد توموری را با سمیت کمتر برای بافت های طبیعی افزایش دهد. برای کمک به جستجوی این مواد شیمیایی جدید و تلاش برای تمایز بین بسیاری از مواد شیمیایی سمی که ممکن است کاندید مطالعات بالینی باشند، مؤسسه ملی سرطان، صنعت داروسازی و آزمایشگاه‌های تحقیقات سرطان اکثر کشورهای غربی سیستم‌هایی را توسعه دادند. غربالگری داروها برای فعالیت ضد تومور. شاید گسترده ترین برنامه غربالگری توسط موسسه ملی سرطان ایجاد شده باشد (1). این برنامه غربالگری در طول دو دهه اخیر تکامل یافته است، تکاملی که بارها مورد بررسی قرار گرفته است (2-5). برنامه های غربالگری مختلف در حال استفاده بیش از 500000 ترکیب را به عنوان عوامل بالقوه ضد سرطان مورد بررسی قرار داده اند. از این تعداد، در حال حاضر تقریبا چهل داروی ضد سرطان در استفاده بالینی وجود دارد. کاربرد این ترکیبات و سمیت آنها در موارد زیادی مورد بررسی قرار گرفته است. اکنون آشکار است که به داروهای ضد سرطانی فعالتر و سمی کمتری نیاز است. همچنین واضح است که برنامه های غربالگری فعلی ترکیباتی را با سطوح فعالیت مشابه و با سمیت متوسط ​​تا شدید مستمر شناسایی می کنند (6).

The observation in the 1950s that nitrogen mustard and other toxic chemicals could induce antitumor responses in patients with refractory lymphoma initiated a massive search for active chemotherapeutic agents. The initial observations stimulated a search for new chemotherapeutic agents which might have increased antitumor activity with less toxicity for normal tissues. To aid in the search for these new chemicals and to attempt to distinguish among the many toxic chemicals which might be candidates for clinical studies, the National Cancer Institute, the pharmaceutical industry, and the cancer research laboratories of most Western nations developed systems for "screening" drugs for antitumor activity. Perhaps the most extensive screening program was established by the National Cancer Institute (1). This screening program has evolved over the last two decades, an evolution which has been repeatedly reviewed (2-5). Various screening programs in use have examined over 500,000 compounds as potential anticancer agents. From these, there are now approximately forty anticancer drugs in clinical use. The utiliy of these compounds and their toxicities have been reviewed on many occasions. It is now apparent that more active and less toxic anticancer drugs are needed. It is also clear that the current screening programs are identifying compounds with similar levels of activity and with continuing moderate to severe toxicity (6).