Screening Communities: Negotiating Narratives of Empire, Nation, and the Cold War in Hong Kong Cinema

سینمای هنگ کنگ پس از جنگ نقش فعالی در ایجاد جامعه مستعمره در دهه‌های 1950 و 1960 داشت. از نظر جینگ جینگ چانگ، نمایش فیلم‌ها در هنگ‌کنگ پس از جنگ، فرآیندی بود برای نشان دادن دیدگاه‌های فیلمسازان برای جامعه هنگ‌کنگ و همزمان تلاشی برای پنهان کردن نگرانی‌هایشان و پنهان کردن برنامه سیاسی‌شان. زمانی بود که شهر محل مبارزات شدید ایدئولوژیک بین دولت استعماری، ناسیونالیست های چینی و هواداران کمونیست بود. رسانه فیلم به عنوان ابزاری قدرتمند برای اقناع عمومی شناخته شد و اردوهای مختلف برای به دست آوردن قلب و ذهن مخاطب به رقابت پرداختند. بنابراین، Screening Communities تاریخ سینمای هنگ کنگ پس از جنگ را در تقاطع سیاست جنگ سرد، فرهنگ چین و جامعه محلی قرار می دهد. این مطالعه با تمرکز بر ژانرهای فیلم مستند رسمی، ملودرام خانوادگی چپ (Lunlipian) و فیلم جوانان، رابطه مثلثی مداخلات استعماری در فرهنگ فیلم هنگ کنگ، ظهور کارگردانان چپ گرای کانتونی را به عنوان نخبگان فرهنگی جدید، و قرار دادن مخاطبان به عنوان مشارکت کنندگان در سفر مستعمره به سمت مدرنیته صنعتی. نشان داده می‌شود که فیلمسازان باید دائماً در حال مذاکره با شرایط متغیر سیاسی-اجتماعی باشند: دولت هنگ‌کنگ خود را به‌عنوان یک نهاد حاکم مشترک معرفی می‌کند، پیام‌های اخلاقی و تعلیمی برای اکران‌های تجاری اقتباس می‌شوند، و زنان به‌عنوان نیروی محرکه موفقیت صنعتی هنگ‌کنگ پس از جنگ شناخته می‌شوند. با ارائه یک روایت تاریخی که به شاعرانگی و سیاست شکل‌دهی یک جامعه محلی از طریق یک فرآیند نمایش مداوم امتیاز می‌دهد، Screening Communities تفسیر جدیدی از توسعه سینمای هنگ کنگ ارائه می‌کند - تفسیری که از روایت‌های معمول «ظهور و ظهور» فاصله می‌گیرد. پاییز» صنعت.

Postwar Hong Kong cinema played an active role in building the colony’s community in the 1950s and 1960s. To Jing Jing Chang, the screening of movies in postwar Hong Kong was a process of showing the filmmakers’ visions for Hong Kong society and simultaneously an attempt to conceal their anxieties and mask their political agenda. It was a time when the city was a site of intense ideological struggles among the colonial government, Chinese Nationalists, and Communist sympathizers. The medium of film was recognized as a powerful tool for public persuasion and various camps competed to win over the hearts and minds of the audience. Screening Communities thus situates the history of postwar Hong Kong cinema at the intersection of Cold War politics, Chinese culture, and local society. Focusing on the genres of official documentary film, leftist family melodrama (lunlipian), and youth film, this study examines the triangulated relationship of colonial interventions in Hong Kong film culture, the rise of left-leaning Cantonese directors as new cultural elites, and the positioning of audiences as contributors to the colony’s journey toward industrial modernity. Filmmakers are shown having to constantly negotiate changing sociopolitical conditions: the Hong Kong government presenting itself as a collaborative ruling body, moral and didactic messages being adapted for commercial releases, and women becoming recognized as a driving force behind Hong Kong’s postwar industrial success. In putting forward a historical narrative that privileges the poetics and politics of shaping a local community through a continuous screening process, Screening Communities offers a new interpretation of the development of Hong Kong cinema―one that breaks away from the usual accounts of the “rise and fall” of the industry.