Scientific Objectivity and Its Contexts

بخش اول این کتاب ماهیت معرفت‌شناختی دارد و نظریه‌ای بدیع از عینیت علمی را توسعه می‌دهد که به معنای ضعیف (به عنوان توافق بین الاذهانی بین متخصصان) و معنای قوی (به عنوان داشتن ارجاعات عینی دقیق) درک می‌شود. در هر دو مورد، متکی به پذیرش معیارهای عملیاتی است که در چارچوب دیدگاه خاصی طراحی شده اند که تحت آن هر علم واحدی واقعیت را در نظر می گیرد. «ابژه» که بدین ترتیب به دست می‌آید، وضعیت هستی‌شناختی مناسبی دارد که به ویژگی خاص معیارهای مرجع (هستی‌شناسی‌های منطقه‌ای) وابسته است. این نوعی واقع گرایی علمی را توجیه می کند. چنین دیدگاه هایی نیز حاصل یک موقعیت پیچیده فرهنگی-تاریخی است. آگاهی از چنین «تعیین تاریخی» علم، مشکالت اخلاق علم، روابط علم با متافیزیک و ابعاد اجتماعی علم را در فلسفه علم توجیه می کند که از محدودیت سنتی فلسفه علم به معرفت شناسی علم فراتر می رود. . قسمت دوم کتاب به این «زمینه» اختصاص دارد.

The first part of this book is of an epistemological nature and develops an original theory of scientific objectivity, understood in a weak sense (as intersubjective agreement among the specialists) and a strong sense (as having precise concrete referents). In both cases it relies upon the adoption of operational criteria designed within the particular perspective under which any single science considers reality. The “object” so attained has a proper ontological status, dependent on the specific character of the criteria of reference (regional ontologies). This justifies a form of scientific realism. Such perspectives are also the result of a complex cultural-historical situation. The awareness of such a “historical determinacy” of science justifies including in the philosophy of science the problems of ethics of science, relations of science with metaphysics and social dimensions of science that overstep the traditional restriction of the philosophy of science to an epistemology of science. It is to this “context” that the second part of the book is devoted.