Scientia in Early Modern Philosophy: Seventeenth-Century Thinkers on Demonstrative Knowledge from First Principles

Scientia اصطلاحی است که فیلسوفان مدرن اولیه برای نوع خاصی از دانش اثباتی به کار می بردند، نوعی که نقطه شروع آن اصول اولیه مناسب بود. در فلسفه پیشامدرن نیز، scientia نام دانش نمایشی از اصول اولیه بود. اما مفاهیم پیشامدرن و اوایل مدرن به طور سیستماتیک با یکدیگر متفاوت هستند. این کتاب با کاوش در آثار تک تک فیلسوفان و همچنین جنبش‌ها و گروه‌بندی‌های فلسفی آن دوره، اجمالی از این تفاوت را ارائه می‌دهد. برخی از ارقام انتقالی هستند و به طور منظم در هیچ یک از طرفین وفاداری هایی که معمولاً با تمایز مکتبی/مدرن مشخص می شوند قرار نمی گیرند. از جمله فیلسوفانی که دیدگاه‌هایشان در مورد علم بررسی می‌شود عبارتند از: هابز، دکارت، اسپینوزا، گاسندی، لاک و یونگیوس. مشارکت کنندگان از شناخته شده ترین و تأثیرگذارترین مورخان فلسفه مدرن اولیه هستند.

Scientia is the term that early modern philosophers applied to a certain kind of demonstrative knowledge, the kind whose starting points were appropriate first principles. In pre-modern philosophy, too, scientia was the name for demonstrative knowledge from first principles. But pre-modern and early modern conceptions differ systematically from one another. This book offers a variety of glimpses of this difference by exploring the works of individual philosophers as well as philosophical movements and groupings of the period. Some of the figures are transitional, falling neatly on neither side of the allegiances usually marked by the scholastic/modern distinction. Among the philosophers whose views on scientia are surveyed are Hobbes, Descartes, Spinoza, Gassendi, Locke, and Jungius. The contributors are among the best-known and most influential historians of early modern philosophy.