Science, Democracy, and Curriculum Studies

در این کتاب John A. Weaver پیشنهاد می‌کند که دانشمندان مطالعات برنامه درسی باید بیشتر در موضوعات علمی مشارکت کنند. این مقاله مروری بر نوشته های مطالعات علمی از لودویک فلک و توماس کوهن تا فیلیپ میروسکی ارائه می دهد. این جلد شامل فصولی در مورد بلاغت علم با تمرکز بر تاریخ بلاغت و اقتصاد است و سپس به بیان مدل ها، آمار و داده ها، نقد نئولیبرالیسم و ​​تأثیر آن بر سیاست علمی و مبانی دموکراسی، هری کالینی و نظریه تخصص رابرت ایوانز پس از فصل‌هایی درباره فمینیسم با تمرکز بر آثار شارون تراویک، کارن باراد و وینسیان دسپرت، اندیشه پسااستعماری، با توجه به آثار دانیلا بلیچمار، لوندا شیبینگر، جودیت کارنی، سیلویا وینتر، پل گیلروی و ساندرا هاردینگ و فصل پایانی در مورد فلسفه علم نیچه. هر بخش با ترسیم میان‌آهنگی درباره پیوندهای زندگی‌نامه‌ای بین مطالعات برنامه درسی و مطالعات علوم معرفی می‌شود.

In this book John A. Weaver suggests curriculum studies scholars need to engage more in science matters. It offers a review of science studies writing from Ludwick Fleck and Thomas Kuhn to Philip Mirowski. The volume includes chapters on the rhetoric of science with a focus on the history of rhetoric and economics then on the rhetoric of models, statistics, and data, a critique of neoliberalism and its impact on science policy and the foundations of democracy, Harry Collin’s and Robert Evans’ theory of expertise followed by chapters on feminism with a focus on the work of Sharon Traweek, Karen Barad, and Vinciane Despret, postcolonial thought, with attention paid to the work of Daniela Bleichmar, Londa Schiebinger, Judith Carney, Sylvia Wynter, Paul Gilroy, and Sandra Harding, and a final chapter on Nietzsche’s philosophy of science. Each section is introduced by an interlude drawing on autobiographical connections between curriculum studies and science studies.