Science and Technology in a Developing World

با بسیج "دموکراسی" اروپایی، گسترش احتمالی شوروی را مسدود کنید، این سیاست به زودی به برخی از کشورهای در حال توسعه در آسیا و آمریکای لاتین گسترش یافت. در پاسخ، اتحاد جماهیر شوروی به تدریج برنامه های توسعه ای را برای کشورهای تازه استقلال یافته در آسیا و آفریقا آغاز کرد. در این زمینه، رقابت ابرقدرت ها در جنوب برای (1) گسترش حوزه های نفوذ و کنترل عمل کرد. (2) از کشورهای جنوب در برابر نفوذ و تهاجمات وارده توسط اردوگاه مخالف محافظت کند. (iii) توسعه بومی را تحریک کند. به جز چند استثنا، کشورهای جنوبی در این دوره اطلاعات کمی برای تعریف و اجرای پویایی شمال-جنوب ارائه کردند. در مورد آفریقا و تا حدودی آسیا، کسب استقلال آنقدر اخیر و اغلب ناگهانی بود که زمان کمی برای تأمل در مورد نوع سیاست ها و اقدامات لازم برای ایجاد روابط متوازن با کشور مادر سابق وجود داشت. در آمریکای لاتین، دکترین مونرو مدت‌هاست که این منطقه اسیر مجازی ایالات متحده است. کمک به توسعه مشروط به انطباق با منافع سیاسی و اقتصادی ایالات متحده بود. مؤلفه شناختی معاملات جنوب-شمال به شدت دو گرایش ذکر شده در بالا را منعکس می کند. فقدان نسبی تجربه سیاسی در جنوب. و کمبود یک جامعه فکری/آکادمیک سازمان یافته و قابل توجه، به این معنی است که منابع شناختی و انسانی کمی برای انجام مطالعه و تحلیل دقیق شرایط و نیازهای توسعه از منظر جنوبی وجود دارد (البته استثناهای تأثیرگذار وجود داشت، مانند رائول پربیش). در آمریکای لاتین یا گاندی در هند).

block possible Soviet expansion by mobilizing European "democracies", the policy soon extended to some developing countries in Asia and Latin America. In response, the USSR gradually initiated development programs for newly independent nations in Asia and Africa. In this context, super power rivalry operated in the South to (i) expand spheres of influence and control; (ii) guard Southern nations from the influence and incursions launched by the opposed camp; (iii) stimulate indigenous development. With few exceptions, Southern nations provided little input to the definition and execution of North-South dynamics during this period. In the case of Africa and to some extent Asia, the acquisition of independence was so recent and often sudden that there was little time to reflect on the kind of policies and measures needed to build bal­ anced relations with the former mother country. In Latin America, the Monroe Doctrine had long insured that the region was a virtual captive of the US. Aid for development was contingent on conformity to US political and economic interests. The cognitive component of South-North dealings strongly reflected the two above mentioned dispositions. The relative lack of political experience in the South. and the dearth of an organized and sizable intellectual/academic community, meant that there were few cognitive and human resources for undertaking careful study and analysis of the conditions and needs of develop­ ment from a Southern perspective (influential exceptions existed though, such as Raul Prebisch in Latin America or Ghandi in India).