Science and Society: Studies in the Sociology of Science

\"اگر علمی باید با ابزارهای متقلبانه پشتیبانی شود، بگذار از بین برود." با این سخنان کپلر، آغاسی در مشکلات و شکوه های واقعی علم فرو می رود (321). جامعه شناسی علم در این مقالات هیچ مزاحم خارجی بر دانش علمی نیست، زیرا ما به وضوح می بینیم که چگونه آغاسی بحث خسته درونگرای خارجی در مورد تأثیرات علّی در تاریخ علم را تغییر می دهد. خصلت اجتماعی کل ماهیت های در هم تنیده معرفتی و عملی علوم، ذاتی علم است و خود منشعب می شود: جامعه شناسی درونی در علم، جامعه شناسی بیرونی محیط اجتماعی بدون. آغاسی این مسائل اجتماعی را در ابعاد کوچک و بزرگ می بیند: از جزئیات ارتباطات علمی، تغییر انتشارات، همانطور که فکر می کند به تمرکزگرایی «بر اساس تقاضا» با ضایعات کمتر (فصل 12)، تا تنش عظیم رمانتیسم و ​​عقلانیت. در گستره فرهنگ های تاریخی آغاسی فیلسوف علم اخلاق و سیاسی است، دفاع می کند، مزاحم، درک می کند، انتقاد می کند. از نظر او، علم در یک جامعه مستلزم تقابل، بارها و بارها، با مسائل مربوط به استقلال در مقابل مشروعیت به عنوان مشکل اصلی دموکراسی است. و بعلاوه، وفاداری به علم، سرعت پوپر، پولانی و وبر، خطرات شغلی را به همراه دارد: ریشه نخبه گرایانه پوپر از «شبه علم»، وسواس سخت کوش وبر. تعهد به علم جلای وبری آغاسی در مورد روانشناسی اجتماعی علم را در «تصویر برانگیزاننده دانشمند به عنوان دیوانه» (437) ببینید.

"If a science has to be supported by fraudulent means, let it perish. " With these words of Kepler, Agassi plunges into the actual troubles and glories of science (321). The SOciology of science is no foreign intruder upon scientific knowledge in these essays, for we see clearly how Agassi transforms the tired internalistJexternalist debate about the causal influences in the history of science. The social character of the entire intertwined epistemological and practical natures of the sciences is intrinsic to science and itself split: the internal sociology within science, the external sociology of the social setting without. Agassi sees these social matters in the small as well as the large: from the details of scientific communication, changing publishing as he thinks to 'on-demand' centralism with less waste (Ch. 12), to the colossal tension of romanticism and rationality in the sweep of historical cultures. Agassi is a moral and political philosopher of science, defending, dis­ turbing, comprehending, criticizing. For him, science in a society requires confrontation, again and again, with issues of autonomy vs. legitimation as the central problem of democracy. And furthermore, devotion to science, pace Popper, Polanyi, and Weber, carries preoccupational dangers: Popper's elitist rooting out of 'pseudo-science', Weber's hard-working obsessive . com­ mitment to science. See Agassi's Weberian gloss on the social psychology of science in his provocative 'picture of the scientist as maniac' (437).