Science among the Ottomans: The Cultural Creation and Exchange of Knowledge

محققان مدت‌ها فکر می‌کردند که پس از عصر طلایی مسلمانان در قرون وسطی، امپراتوری عثمانی از نظر فرهنگی و فناوری منزوی شد و علاقه خود را به نوآوری از دست داد و امپراتوری را در مسیر رکود و زوال قرار داد. علم در میان عثمانی ها این تصویر رایج غربی را از عثمانی های عقب مانده و فقیر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به چالش می کشد.

در اولین کتاب در مورد این موضوع به زبان انگلیسی در بیش از حد. شصت سال، میری شفر-موسنسون ادعا می کند که جامعه و فرهنگ عثمانی محیطی حاصلخیز ایجاد کرده است که فعالیت های علمی متنوعی را پرورش می دهد. او نشان می‌دهد که عثمانی‌ها در تطبیق اختراعات دیگران با نیازهای خود و بهبود آنها سرآمد بودند. به عنوان مثال، در سال 1877، امپراتوری عثمانی دارای هفتمین سیستم تلگراف الکتریکی در جهان بود. در واقع، عثمانی ها از نظر زیرساخت های ارتباطی مدرن، از پیشرفته ترین ملت های عصر بودند. شفر-موسنسون برای اثبات ادعاهای خود در مورد علم در امپراتوری، الگوهای یادگیری را مطالعه می کند. مشارکت دولت در فعالیت های فناوری؛ و عثمانی‌های ترکی و عرب‌زبان که شیوه‌های علمی را تولید، مصرف و تغییر دادند. نتایج نشان می‌دهد که مشارکت عثمانی در علم نیرویی پویا بوده است که به حفظ امپراتوری ششصد ساله کمک کرده است.

Scholars have long thought that, following the Muslim Golden Age of the medieval era, the Ottoman Empire grew culturally and technologically isolated, losing interest in innovation and placing the empire on a path toward stagnation and decline. Science among the Ottomans challenges this widely accepted Western image of the nineteenth- and early twentieth-century Ottomans as backward and impoverished.

In the first book on this topic in English in over sixty years, Miri Shefer-Mossensohn contends that Ottoman society and culture created a fertile environment that fostered diverse scientific activity. She demonstrates that the Ottomans excelled in adapting the inventions of others to their own needs and improving them. For example, in 1877, the Ottoman Empire boasted the seventh-longest electric telegraph system in the world; indeed, the Ottomans were among the era’s most advanced nations with regard to modern communication infrastructure. To substantiate her claims about science in the empire, Shefer-Mossensohn studies patterns of learning; state involvement in technological activities; and Turkish- and Arabic-speaking Ottomans who produced, consumed, and altered scientific practices. The results reveal Ottoman participation in science to have been a dynamic force that helped sustain the six-hundred-year empire.