Schizophrenic Disorders: Sense and Nonsense in Conceptualization, Assessment, and Treatment

هیچ تشخیص اختلال روانی مهم‌تر یا قابل بحث‌تر از «اسکیزوفرنی» نیست. پرونده جان هینکلی در سال 1982، که رئیس‌جمهور ریگان را شلیک کرد، هر دو جنبه از این معضل تشخیصی را در خط مقدم توجه ملی قرار داد. برای عموم مردم آشکار شد که کارشناسانی که او را به طور کامل مطالعه کردند نتوانستند در مورد اینکه هینکلی اسکیزوفرنی است یا خیر به توافق برسند. خشم عمومی در پی داشت، زیرا اسکیزوفرنی، «نماد مقدس روانپزشکی»، به قول توماس ساسز (1976)، به عنوان یک پادشاه طنز آلیس در سرزمین عجایب ظاهر شد. به نظر می‌رسید که شیزوفرنی یک نهاد تشخیصی مشروع نیست، بلکه نوعی نما برای محافظت از مجرم ساخته شده است. در سال 1973، دیوید روزنهان قبلاً به خوانندگان ساینس نشان داده بود که اسکیزوفرنی برچسبی است که می‌توان آن را به افراد عادی که حتی در یک موقعیت با توهم شنیداری ظاهری مراجعه می‌کنند، داد. در مطالعات روزنهان، متخصصان سلامت روان توسط بیماران بیمارستان روانپزشکی معمولی که به درستی بیماران اسکیزوفرنی کاذب را فریبکار می‌دانستند در حالی که متخصصان تشخیص حرفه‌ای همچنان به فریب دادن خود ادامه می‌دادند، برتری یافتند.

No diagnosis of mental disorder is more important or more disputable than that of "schizophrenia." The 1982 case of John Hinckley, who shot President Reagan, brought both aspects of this diagnostic dilemma to the forefront of national attention. It became evident to the general public that the experts engaged to study him exhaustively could not agree on whether Hinckley was schizophrenic. General public outrage ensued, as schizophrenia, "the sacred symbol of psychiatry," in the words of Thomas Szasz (1976), emerged as a king of Alice in Wonderland travesty. Schizo­ phrenia seemed not to be a legitimate diagnostic entity but some sort of facade erected to protect the guilty. In 1973, David Rosenhan had already shown the readers of Science that schizo­ phrenia was a label that could be given to normal people presenting with a supposed auditory hallucination on even one occasion. In Rosenhan's studies, mental health professionals were outclassed by the regular psychiatric hospital patients, who cor­ rectly saw the false schizophrenics as imposters while the professional diagnosticians continued to fool themselves.