Scepticism in the Eighteenth Century: Enlightenment, Lumières, Aufklärung

عصر روشنگری اغلب به عنوان یک دوره جزمی به دلیل پرستش واقعی عقل و پیشرفت که مشخصه متفکران قرن هجدهم بود، به تصویر کشیده شده است. امروزه نیز تلقی می‌شود که فیلسوفان در اندیشه‌های خود کاملاً تحت سلطه خوش‌بینی قرار گرفته‌اند که به جزم‌گرایی و در نهایت عقل‌گرایی منتهی می‌شود. با این حال، با بررسی دقیق‌تر، چنین تصوری غیرقابل دفاع به نظر می‌رسد، نه تنها پس از مطالعه دقیق تأثیر شک‌گرایی بر حوزه‌های فکری متعدد در آن دوره، بلکه همچنین در نتیجه درک بهتر شخصیت روشنگری. همانطور که جورجیو تونلی به درستی مشاهده کرده است: "روشنگری در واقع عصر عقل بود، اما یکی از وظایف اصلی که در آن عصر به عقل محول شده بود تعیین مرزهای خود بود." بنابراین، با توجه به تعداد فزاینده‌ای از آثار اختصاص یافته به شک‌گرایی متفکران روشنگری، مورخان فلسفه به طور فزاینده‌ای از نقش شک‌گرایی در قرن هجدهم آگاه شده‌اند، حتی در مکان‌هایی که زمانی گمان می‌رفت بیشتر به جزم‌گرایی داده می‌شد، به‌ویژه آلمان. با این وجود، کاستی‌های مطالعات کنونی درباره شک‌گرایی روشنگری غیرقابل انکار است. با پرداختن به این پرسش به طور خاص، جلد حاضر، که به طور کامل به شک و تردید روشنگری در هر دو بعد تاریخی و جغرافیایی آن اختصاص دارد، می‌کوشد ارزیابی مجددی از کاهش ادعایی شک‌گرایی به خوانندگان ارائه دهد. در عین حال، تلاش می‌کند تا میراث پیررونی را در بافت بزرگ‌تر خود بازگرداند و مسائل اساسی در خطر را بازپس گیرد. هدف این است که با استفاده از خود مدرنیته فلسفی، مفهومی جایگزین از فلسفه روشنگری بسازیم که مراحل اولیه آن را در اینجا می توان یافت.

The Age of Enlightenment has often been portrayed as a dogmatic period on account of the veritable worship of reason and progress that characterized Eighteenth Century thinkers. Even today the philosophes are considered to have been completely dominated in their thinking by an optimism that leads to dogmatism and ultimately rationalism. However, on closer inspection, such a conception seems untenable, not only after careful study of the impact of scepticism on numerous intellectual domains in the period, but also as a result of a better understanding of the character of the Enlightenment. As Giorgio Tonelli has rightly observed: “the Enlightenment was indeed the Age of Reason but one of the main tasks assigned to reason in that age was to set its own boundaries.” Thus, given the growing number of works devoted to the scepticism of Enlightenment thinkers, historians of philosophy have become increasingly aware of the role played by scepticism in the Eighteenth Century, even in those places once thought to be most given to dogmatism, especially Germany. Nevertheless, the deficiencies of current studies of Enlightenment scepticism are undeniable. In taking up this question in particular, the present volume, which is entirely devoted to the scepticism of the Enlightenment in both its historical and geographical dimensions, seeks to provide readers with a revaluation of the alleged decline of scepticism. At the same time it attempts to resituate the Pyrrhonian heritage within its larger context and to recapture the fundamental issues at stake. The aim is to construct an alternative conception of Enlightenment philosophy, by means of philosophical modernity itself, whose initial stages can be found herein. ​