Saxon Identities, AD 150–900

این مطالعه اولین تحلیل جامع و به روز هویت ساکسون قاره ای در دوران باستان و اوایل قرون وسطی است. این مطالعه با تکیه بر تحقیقات اخیر در مورد قومیت بربر، نه تنها بر ماهیت ساختگی و باز بودن هویت ساکسونی، بلکه بر نقش حیاتی متون به عنوان ابزار و منابع شکل‌گیری هویت تأکید می‌کند. این کتاب این روند شکل‌گیری هویت را در طول هشت قرن، از ابتدایی‌ترین آغاز آن در قوم‌نگاری رومی تا اختراع مجدد آن در صومعه‌ها و اسقف‌های ساکسونی قرن نهم، دنبال می‌کند.

اگرچه از ساکسون‌ها به عنوان نام برده می‌شد. در اوایل سال 150 پس از میلاد، آنها قبل از c. 840 هیچ مدرک مکتوبی از خود به جای نگذاشتند. بنابراین، برای هفت قرن اول، ما فقط می توانیم ساکسون ها را از چشم دشمنان رومی آنها، همسایگان مرووینگی، بنگریم. و فاتحان کارولینگ. چنین دیدگاه‌های بیرونی توصیفی عینی از یک قوم به دست نمی‌دهند، بلکه منعکس‌کننده گفتمانی مداوم درباره هویت ساکسونی هستند، که در آن نویسندگان خارجی توصیف می‌کنند که ساکسون‌ها چه کسی باشند، می‌خواهند یا از آن می‌ترسند: دزدان دریایی خطرناک، وحشی‌های نجیب، مشرکان حیوانی یا افراد وفادار. . به طور قابل توجهی، این دیدگاه‌های بیرونی عمیقاً تأثیر گذاشت که چگونه ساکسون‌های قرن نهم سرانجام در مورد خود فکر کردند و از متون رومی و فرانک برای ابداع مجدد ساکسون‌ها به عنوان مردمی نجیب و مسیحی استفاده کردند.

This study is the first up-to-date comprehensive analysis of Continental Saxon identity in antiquity and the early middle ages. Building on recent scholarship on barbarian ethnicity, this study emphasises not just the constructed and open-ended nature of Saxon identity, but also the crucial role played by texts as instruments and resources of identity-formation. This book traces this process of identity-formation over the course of eight centuries, from its earliest beginnings in Roman ethnography to its reinvention in the monasteries and bishoprics of ninth-century Saxony.

Though the Saxons were mentioned as early as AD 150, they left no written evidence of their own before c. 840. Thus, for the first seven centuries, we can only look at the Saxons through the eyes of their Roman enemies, Merovingian neighbours and Carolingian conquerors. Such external perspectives do not yield objective descriptions of a people, but rather reflect an ongoing discourse on Saxon identity, in which outside authors described who they imagined, wanted or feared the Saxons to be: dangerous pirates, noble savages, bestial pagans or faithful subjects. Significantly, these outside views deeply influenced how ninth-century Saxons eventually came to think about themselves, using Roman and Frankish texts to reinvent the Saxons as a noble and Christian people.