Samuel Fuller: Interviews

در اوایل قرن بیستم، دنیای هنر مجذوب نقاشی‌های تخیلی و کاملاً بدیع هانری روسو شد، که ظاهراً بدون آموزش رسمی هنری، آثاری تولید کرد که نه تنها مردم، بلکه هنرمندان بزرگی مانند پابلو پیکاسو را متحیر کردند. ساموئل فولر (1912-1997) به عنوان "روسوی سینما" شناخته می شود، فیلمساز هالیوودی در ژانر "ب" که عمیقاً مورد تحسین فیلمسازان "A" با تنوع جیم جارموش، مارتین اسکورسیزی، فرانسوا تروفو قرار گرفته است. ، ژان لوک گدار و جان کاساوتیس که همگی از سبک بدوی وحشیانه اولیه فولر خیره شده بودند.

فولر که در سنین نوجوانی به عنوان یک گزارشگر جنایی روزنامه نیویورک سیتی ترک تحصیل کرده بود، به هالیوود رفت و پس از جنگ جهانی دوم فیلم هایی ساخت که کاملاً مطابق با کار روزنامه ای استثمارگرانه او بود: جسور، صاف، خمیری، تحریک پذیر. این تصاویر به اندازه عکس Weegee از یک گانگستر در حال خونریزی در پیاده رو تکان دهنده، بی ادبانه و در چهره شما بود. فولر که بین سال‌های 1949 و 1989 بیست و سه فیلم ساخت، همان تعریف کارگردان «فرقه‌ای» است که توسط افرادی با ذائقه‌ی زیرزمینی قدردانی می‌شود. هنر.\"

در اینجا برخی از عناوین کمیک دیوانه کننده، مبهم و کمیک فیلم های او آورده شده است: راهرو شوک، بوسه برهنه، Verboten!، پیکاپ در خیابان جنوبی. فولر برای همه نیست. طرفداران او باید از فیلم‌های ژانر کم‌هزینه، از جمله فیلم‌های وسترن و جنگی قدردانی کنند و فضا را برای انفجارهای خشونت‌آمیز و زشتی باز کنند. آن‌ها همچنین باید برای تعداد زیادی از بازیگری گسترده و بی‌معنا و فیلمنامه‌هایی (همه نوشته‌شده با فولر) که می‌توانند سخت، گاهی اوقات پرزحمت، و اغلب به سختی آموزشی باشند، در نظر بگیرند. فولر برای کسانی است که عاشق سینما هستند - تصاویری که می پرند، فریاد می زنند، می رقصند. همانطور که او در فیلم کوتاه معروفش با بازی در فیلم Pierrot le Fou (1965) ساخته ژان لوک گدار بیان کرد: «فیلم مانند میدان جنگ است... عشق، نفرت، خشونت، مرگ. در یک کلمه: احساس. \"

بعد از کارگردانی، بزرگترین مهارت سام فولر گفتگو بود. او می‌توانست صحبت کند، صحبت کند، صحبت کند، از تجربیات شگفت‌انگیزش در جنگ جهانی دوم تا زمانی که برادر شوهرش با مریلین مونرو قرار می‌گرفت و داستان‌های روشنی درباره فیلم‌سازی‌اش. ساموئل فولر: مصاحبه ها، ویرایش شده توسط جرالد پیری، نه تنها اطلاعاتی در مورد حرفه فیلمساز است، بلکه سرگرمی محض است، به دنبال جریان وحشی و کاملاً بی بند و باری از پچ پچ فولر. او یک داستان‌سرای باورنکردنی بود، و صرف نظر از مصاحبه، داستان‌های فراوانی برای همه خوانندگان داشت، نه فقط برای دانشگاهیان و تاریخ‌دانان سینما.

In the early twentieth century, the art world was captivated by the imaginative, totally original paintings of Henri Rousseau, who, seemingly without formal art training, produced works that astonished not only the public but great artists such as Pablo Picasso. Samuel Fuller (1912-1997) is known as the "Rousseau of the cinema," a mostly "B" genre Hollywood moviemaker deeply admired by "A" filmmakers as diverse as Jim Jarmusch, Martin Scorsese, Francois Truffaut, Jean-Luc Godard, and John Cassavetes, all of them dazzled by Fuller's wildly idiosyncratic primitivist style.

A high-school dropout who became a New York City tabloid crime reporter in his teens, Fuller went to Hollywood and made movies post-World War II that were totally in line with his exploitative newspaper work: bold, blunt, pulpy, excitable. The images were as shocking, impolite, and in-your-face as a Weegee photograph of a gangster bleeding on a sidewalk. Fuller, who made twenty-three features between 1949 and 1989, is the very definition of a "cult" director, appreciated by those with a certain bent of subterranean taste, a penchant for what critic Manny Farber famously labeled as "termite art."

Here are some of the crazy, lurid, comic-book titles of his movies: Shock Corridor, The Naked Kiss, Verboten!, Pickup on South Street. Fuller isn't for everybody. His fans have to appreciate low-budget genre films, including westerns and war movies, and make room for some hard-knuckle, ugly bursts of violence. They also have to make allowance for lots of broad, crass acting, and scripts (all Fuller-written) that can be stiff, sometimes campy, often laboriously didactic. Fuller is for those who love cinema--images that jump, shout, dance. As he put it in his famous cigar-chomping cameo, acting in Jean-Luc Godard's Pierrot le fou (1965): "Film is like a battleground . . . love, hate, violence, death. In a single word: emotion."

After directing, Sam Fuller's greatest skill was conversation. He could talk, talk, talk, from his amazing experiences fighting in World War II to the time his brother-in-law dated Marilyn Monroe, and vivid stories about his moviemaking. Samuel Fuller: Interviews, edited by Gerald Peary, is not only informative about the filmmaker's career but sheer fun, following the wild, totally uninhibited stream of Fuller's chatter. He was an incredible storyteller, and, no matter the interview, he had stories galore for all sorts of readers, not just academics and film historians.