Samuel Beckett and Cinema

در سال 1936، ساموئل بکت نامه ای به سرگئی آیزنشتاین کارگردان شوروی نوشت و در آن ابراز تمایل کرد که در سنت گمشده فیلم صامت کار کند. تولید فیلم بکت در سال 1964، در آستانه کار او به عنوان کارگردان صحنه و نمایش، مصادف است با احیای گسترده فیلم صامت در دوره موج دوم مدرنیستی سینما. ساموئل بکت و سینما با تکیه بر نامه‌های اخیراً منتشر شده، مطالب آرشیوی و یادداشت‌های تولید، اولین کتابی است که به طور جامع میزان تعامل بکت با سینما و تأثیر آن بر او را بررسی می‌کند. کار برای صحنه و صفحه نمایش این کتاب بکت را در چارچوب فیلم‌سازی موج اول و دوم مدرنیستی، از جمله آثار چهره‌هایی مانند ورتوف، کیتون، لانگ، اپشتاین، فلاهرتی، درایر، گدار، برسون، رنس، دوراس، روگوسین و هیچکاک قرار می‌دهد.

با بررسی شباهت‌های بین روش‌های بکت، به‌عنوان نویسنده-کارگردان، و تکنیک‌های خاص، مانند حضور مجسم شده دوربین، استفاده از صدای ناهمزمان، و گرده افشانی متقابل تئاتر و سینما، و همچنین این کتاب نشان می‌دهد که چگونه زیبایی‌شناسی بکت به واسطه آثارش برای پرده، و برخوردهای شکل‌دهنده‌اش با فرهنگ فیلم مدرنیستی، اساساً تغییر می‌کند.

In 1936, Samuel Beckett wrote a letter to the Soviet film director Sergei Eisenstein expressing a desire to work in the lost tradition of silent film. The production of Beckett's Film in 1964, on the cusp of his work as a director for stage and screen, coincides with a widespread revival of silent film in the period of cinema's modernist second wave.

Drawing on recently published letters, archival material and production notebooks, Samuel Beckett and Cinema is the first book to examine comprehensively the full extent of Beckett's engagement with cinema and its influence on his work for stage and screen. The book situates Beckett within the context of first and second wave modernist filmmaking, including the work of figures such as Vertov, Keaton, Lang, Epstein, Flaherty, Dreyer, Godard, Bresson, Resnais, Duras, Rogosin and Hitchcock.

By examining the parallels between Beckett's methods, as a writer-director, and particular techniques, such as the embodied presence of the camera, the use of asynchronous sound, and the cross-pollination of theatricality and cinema, as well as the connections between his collaborators and the nouvelle vague, the book reveals how Beckett's aesthetic is fundamentally altered by his work for the screen, and his formative encounters with modernist film culture.