Samuel Beckett and BBC Radio: A Reassessment

این کتاب اولین بررسی پایدار از تعاملات محوری ساموئل بکت با رادیو بی بی سی پس از جنگ است. بی‌بی‌سی به‌عنوان مفسر کلیدی و مروج آثار بکت در این دوره حیاتی «شناخته شدن» او در دنیای انگلیسی‌زبان در دهه‌های 1950 و 1960، به‌ویژه از طریق برنامه سوم جاه‌طلبانه فرهنگی، و همچنین با واسطه خانه عمل کرد. مجله، شنونده. بی‌بی‌سی از نمایشنامه‌های رادیویی و «اقتباس‌های» مختلف بکت (از جمله نمایشنامه‌های صحنه‌ای، نثر و حتی شعر او) استقبال قابل توجهی اما آگاهانه را تضمین کرد. مخاطبانی که آثار بکت از طریق رادیو به آنها رسید، تقریباً به طور قطع از نظر تعداد خوانندگان یا تماشاگران تئاتر او در آن زمان بیشتر بود. در بازنگری چندین جنبه کلیدی رابطه خود با بی‌بی‌سی، ترکیبی از منتقدان جدید و آشنای بکت، آرشیوهای رادیویی بی‌بی‌سی را که قبلاً نادیده گرفته شده بود، در مرکز آرشیو مکتوب در کاورشم، برکشایر، نقطه شروع خود قرار می‌دهند. نتایج این ارزیابی مجدد گسترده به موقع و در بسیاری موارد کاملاً شگفت‌انگیز است - برای خوانندگان بکت و برای محققان رادیو، "مدرنیسم متأخر" و فرهنگ بریتانیای پس از جنگ به طور گسترده‌تر.

This book is the first sustained examination of Samuel Beckett’s pivotal engagements with post-war BBC radio. The BBC acted as a key interpreter and promoter of Beckett’s work during this crucial period of his "getting known" in the Anglophone world in the 1950s and 1960s, especially through the culturally ambitious Third Programme, but also by the intermediary of the house magazine, The Listener. The BBC ensured a sizeable but also informed reception for Beckett’s radio plays and various “adaptations” (including his stage plays, prose, and even poetry); the audience that Beckett's works reached by radio almost certainly exceeded in size his readership or theatre audiences at the time. In rethinking several key aspects of his relationship with the BBC, a mix of new and familiar Beckett critics take as their starting point the previously neglected BBC radio archives held at the Written Archive Centre in Caversham, Berkshire. The results of this extended reassessment are timely and, in many cases, quite surprising—for readers of Beckett and for scholars of radio, “late modernism,” and post-war British culture more broadly.