Salsa Crossings: Dancing Latinidad in Los Angeles

در لس آنجلس، شب به شب، کلوپ های سالسا شهر به عرصه های اجتماعی تبدیل می شوند که در آن سلسله مراتب جنسیت، نژاد، و طبقه، ملیت، شهروندی و تعلق در پیست رقص و خارج از آن اجرا می شود. سیندی گارسیا در یک قوم‌نگاری مملو از روایت‌های دراماتیک توضیح می‌دهد که چگونه سالسراهای محلی با اجرای یک سالسا به سبک عجیب و غریب لس‌آنجلس که آن‌ها را از تمرین‌های باشگاهی مرتبط با مکزیکی دور می‌کند، موقعیت اجتماعی به دست می‌آورند. بسیاری از لاتین تبارها در لس آنجلس سعی می‌کنند از «رقصیدن مثل مکزیکی‌ها» اجتناب کنند، و سعی می‌کنند رقص خود را از شر تکنیک‌هایی خلاص کنند که ممکن است نشان دهد آنها مهاجر، فقیر، طبقه کارگر، مکزیکی یا فاقد مدرک هستند. در باشگاه های سالسا لس آنجلس، تعلق اجتماعی و تحرک به ظرافت های تکنیک و حرکت بستگی دارد. یک رقصنده با یک خروجی به موقع از زمین رقص یا برداشتن ابرویی که به درستی موچین شده است، نه تنها به یک سبک متمایز سالسا، بلکه با مفهومی خاص از latinidad نشان می دهد.

In Los Angeles, night after night, the city's salsa clubs become social arenas where hierarchies of gender, race, and class, and of nationality, citizenship, and belonging are enacted on and off the dance floor. In an ethnography filled with dramatic narratives, Cindy García describes how local salseras/os gain social status by performing an exoticized L.A.–style salsa that distances them from club practices associated with Mexicanness. Many Latinos in Los Angeles try to avoid "dancing like a Mexican," attempting to rid their dancing of techniques that might suggest that they are migrants, poor, working-class, Mexican, or undocumented. In L.A. salsa clubs, social belonging and mobility depend on subtleties of technique and movement. With a well-timed dance-floor exit or the lift of a properly tweezed eyebrow, a dancer signals affiliation not only with a distinctive salsa style but also with a particular conceptualization of latinidad.