Salome and the Dance of Writing: Portraits of Mimesis in Literature

ادبیات قدرت بازنمایی خود را چگونه تصور می کند؟ فرانسوا ملتزر با نگاهی به چگونگی ظاهر پرتره - پرتره نقاشی شده، قاب شده - در متون ادبی مختلف تلاش می کند به این سوال پاسخ دهد. پرتره متنی که با سیستم کلامی متن بیگانه و در عین حال تقلیدی از ژست نوشتن است، به معیاری گویا از دیدگاه ادبیات درباره خود، سیاست بازنمایی و قدرت نوشتن تبدیل می‌شود.

خوانش‌های ملتزر. پرتره‌های متنی - در نویسندگان انجیل و هویسمانس، ویرژیل و استاندال، عهد عتیق و آپولیوس، هاتورن و پو، کافکا و روسو، والتر اسکات و خانم دو لافایت- تأثیر متقابل کنترل و براندازی را آشکار می‌کنند: تلاش‌های نوشتاری برای پوشاندن بصری. و محو حسی به نفع "معنا"، در حالی که پرتره، با ادعای خود برای آوردن ابژه طبیعی به "زندگی"، در برابر چنین کنترلی مقاومت می کند و از آن فرار می کند. ملتزر نشان می‌دهد که چگونه این تنش نشان‌دهنده سیاست سرکوب و براندازی است که ذاتی خود عمل بازنمایی است. در سرتاسر، او موضوعات جذابی را مطرح می‌کند و روشن می‌کند: درباره رابطه چاپلوسی با کاریکاتور، ماهیت غیرعادی، رابطه بازنمایی با حافظه و تاریخ، ویژگی خودشیفتگی بازنمایی، و وابستگی متقابل بازنمایی و قدرت.





BR>نوشتن، فکر کردن، صحبت کردن، رویاپردازی، عمل کردن—ملتزر نتیجه می‌گیرد که تا چه حد همه اینها توسط بازنمایی کنترل می‌شوند باید «ناخودآگاه ناخودآگاه» شوند. در پرتره متنی، او لحظه‌ای را مشخص می‌کند که این فرآیند ضروری هر دو است. آشکار و سرکوب شد.

How does literature imagine its own powers of representation? Françoise Meltzer attempts to answer this question by looking at how the portrait—the painted portrait, framed—appears in various literary texts. Alien to the verbal system of the text yet mimetic of the gesture of writing, the textual portrait becomes a telling measure of literature's views on itself, on the politics of representation, and on the power of writing.

Meltzer's readings of textual portraits—in the Gospel writers and Huysmans, Virgil and Stendhal, the Old Testament and Apuleius, Hawthorne and Poe, Kafka and Rousseau, Walter Scott and Mme de Lafayette—reveal an interplay of control and subversion: writing attempts to veil the visual and to erase the sensual in favor of "meaning," while portraiture, with its claims to bringing the natural object to "life," resists and eludes such control. Meltzer shows how this tension is indicative of a politics of repression and subversion intrinsic to the very act of representation. Throughout, she raises and illuminates fascinating issues: about the relation of flattery to caricature, the nature of the uncanny, the relation of representation to memory and history, the narcissistic character of representation, and the interdependency of representation and power.

Writing, thinking, speaking, dreaming, acting—the extent to which these are all controlled by representation must, Meltzer concludes, become "consciously unconscious." In the textual portrait, she locates the moment when this essential process is both revealed and repressed.