Roxy Music's Avalon

برایان فری با طراحی Roxy Music به‌عنوان یک کت و شلوار اوت کوتور که با دست از موسیقی پانک و پروگرسیو دوخته شده بود، آن را دوباره طراحی کرد. او موسیقی راکسی را همیشه رویایی‌تر و آرام‌تر کرد تا به عاشقانه‌های غم‌انگیز زیبای جوانمردی بازگردد. صدای دادائیست (پانک) خارج شد. نوعی روح نرم محیط وارد شد. فری راه خود را با Eno، ادی جابسون، ویولن الکتریک، و پل تامپسون درامر، جدا کرد، و از سینتی سایزرهای با صدای شکسته نواخته شده توسط ظروف آشپزخانه، عناصر مبتنی بر شانس و ماکیلاگی آلبوم های قبلی چشم پوشی کرد.

تولید و مهندسی تحمیل شده بر آوالوناحساسات را مصادره می‌کند و آن را با یک شبیه‌سازی آکوستیک از ادب، آداب و رسوم صیقلی، و آداب معاشرت جایگزین می‌کند. اغواگر موسیقی اغوا کننده ای درباره اغواگری می خواند، اما همانطور که عشق کورتوا اصرار دارد، آراستگی حفظ می شود. بخشی از معماری Avalon باقی می ماند، آلبومی که درخشندگی کنایه ای ایجاد می کند. به هر طریقی نوستالژیک باشید، اما نادرست بودن این احساس را بپذیرید، زیرا نوستالژی الهام گرفته از آرتوریانای قرون وسطایی یا بازیگر فیلم نوآر دهه 1940 یا فریبکاری های ناشی از مواد مخدر در دهه 1980 است. نوستالژی فانتزی های ما و مصنوعات اساسی ما (نه فری) را تعریف می کند.

Having designed Roxy Music as an haute couture suit hand-stitched of punk and progressive music, Bryan Ferry redesigned it. He made Roxy Music ever dreamier and mellower-reaching back to sadly beautiful chivalric romances. Dadaist (punk) noise exited; a kind of ambient soft soul entered. Ferry parted ways with Eno, electric violinist Eddie Jobson, and drummer Paul Thompson, foreswearing the broken-sounding synthesizers played by kitchen utensils, the chance-based elements, and the maquillage of previous albums.

The production and engineering imposed on Avalon confiscates emotion and replaces it with an acoustic simulacrum of courtliness, polished manners, and codes of etiquette. The seducer sings seductive music about seduction, but decorum is retained, as amour courtois insists.

The backbeat cannot beat back nostalgia; it remains part of the architecture of Avalon, an album that creates an allusive sheen. Be nostalgic, by all means, but embrace that feeling's falseness, because nostalgia-whether inspired by medieval Arthuriana or 1940s film noir repartee or a 1980s drug-induced high-deceives. Nostalgia defines our fantasies and our (not Ferry's) essential artifice.