Rorty and the Prophetic: Jewish Engagements with a Secular Philosopher

رورتی و نبوی نقدهای ریچارد رورتی فیلسوف نئوپراگماتیست آمریکایی از اخلاق یهودی را مورد بازجویی قرار می دهد و ارزیابی سازنده ای ارائه می دهد. رورتی کاربرد عمومی استدلال اخلاقی یهود را رد می کند، زیرا مبتنی بر «اراده خدا» از طریق وحی الهی است. به‌عنوان یک فیلسوف سکولار که خود را توصیف می‌کند، جای تعجب نیست که رورتی در یک اخلاق یهودی که دستور الهی دارد، کاربرد عمومی پیدا نمی‌کند. رورتی همچنین اخلاق امانوئل لویناس فیلسوف یهودی فرانسوی را که مبتنی بر مفهوم مسئولیت نامحدود در برابر چهره دیگری است، رد می کند. در قضاوت رورتی، اخلاق لویناس «گیج‌آلود، ناهنجار و روشن‌انگیز» است. از دیدگاه رورتیان، به نظر می‌رسد که اخلاق یهودی به سادگی نمی‌تواند پیروز شود: یا بیش از حد به اراده خدا وابسته است یا بیش از حد بر دیگری انسانی تأکید می‌کند. این جلد به سه روش مختلف به انتقادات رورتی از اخلاق یهودی پاسخ می دهد: اول، نشان دادن توافقات بین رورتی و متفکران یهودی. دوم، ارائه پاسخ‌های تأمل‌آمیز به انتقادات رورتی از یهودیت در مورد مسائل مسیحیت، نبوت، و رابطه بین سیاست و الهیات؛ سوم، قضاوت ظاهراً ناعادلانه رورتی مبنی بر اینکه اخلاق لویناس «گیج‌آمیز، ناهنجار و روشن‌انگیز» است. در حالی که رورتی سنت نبوی تفکر یهودی را در مقاله خود، "امیدهای باشکوه، پیشگویی های شکست خورده" درگیر نمی کند، او امکان استدلال نبوی را به دلیل دنیایی بودن آن و تاکید آن بر پیش بینی آینده رد می کند. رورتی از توجه و تشخیص پیچیدگی استدلال نبوی ناتوان است و این کتاب پیچیدگی نبوی را در یهودیت ارائه می دهد. در راستای این اهداف و بیشتر، برد الیوت استون و جیکوب ال. گودسون این کتاب را به محققانی که به آکادمی یهودی کمک می کنند، کسانی که در فلسفه آمریکایی هستند، و کسانی که فکر می کنند صدای ریچارد رورتی باید در "مکالمات" در مورد دین و "مکالمات" باقی بماند، ارائه می کنند. ” در میان مذهبی ها.

Rorty and the Prophetic interrogates and provides a constructive assessment to the American neo-pragmatist philosopher Richard Rorty’s critiques of Jewish ethics. Rorty dismisses the public applicability of Jewish moral reasoning, because it is based on “the will of God” through divine revelation. As a self-described secular philosopher, it comes as no surprise that Rorty does not find public applicability within a divinely-ordered Jewish ethic. Rorty also rejects the French Jewish philosopher Emmanuel Levinas’s ethics, which is based upon the notion of infinite responsibility to the Face of the Other. In Rorty’s judgment, Levinas’s ethics is “gawky, awkward, and unenlightening.” From a Rortyan perspective, it seems that Jewish ethics simply can’t win: either it is either too dependent on the will of God or over-emphasizes the human Other. The volume responds to Rorty’s criticisms of Jewish ethics in three different ways: first, demonstrating agreements between Rorty and Jewish thinkers; second, offering reflective responses to Rorty’s critiques of Judaism on the questions of Messianism, prophecy, and the relationship between politics and theology; third, taking on Rorty’s seemingly unfair judgment that Levinas’s ethics is “gawky, awkward, and unenlightening.” While Rorty does not engage the prophetic tradition of Jewish thought in his essay, “Glorious Hopes, Failed Prophecies,” he dismisses the possibility for prophetic reasoning because of its other-worldliness and its emphasis on predicting the future. Rorty fails to attend to and recognize the complexity of prophetic reasoning, and this book presents the complexity of the prophetic within Judaism. Toward these ends and more, Brad Elliott Stone and Jacob L. Goodson offer this book to scholars who contribute to the Jewish academy, those within American Philosophy, and those who think Richard Rorty’s voice ought to remain in “conversations” about religion and “conversations” among the religious.