Romanticism and Aesthetic Life in Postcolonial Writing

این کتاب رمانتیسم را به‌عنوان نیرویی بررسی می‌کند که فشاری مداوم اما نادیده گرفته شده بر تخیل پسااستعماری اعمال می‌کند. از شعرهای استعمار زدایی از دریای کارائیب تا نوشته های سفید آفریقای جنوبی، از زیبایی شناسی ناامیدی پس از امپراتوری تا خود نظریه پسااستعماری، گزارشی از تداخل متنی و فلسفی زیبایی شناسی پسااستعماری با ایده های رمانتیک درباره حس، تاریخ و جهان ارائه می کند. .
آنچه پدیدار می‌شود قرائتی از مشارکت رمانتیک/پسااستعماری است که فراتر از مدل‌های فرسوده تضاد بین متعارف و سوگیری‌های تاریخی‌ساز تاریخ ادبی متعارف است. رمانتیسیسم که در جایی بین تأثیرات زنده‌سازی و بیگانگی گیر افتاده است، در اینجا نه به‌عنوان یک مخزن متنی پایدار قبل از دوران پسااستعماری، بلکه به‌عنوان پژواک، طیف، خود وقفه یا نیروی حیاتی ظاهر می‌شود، که هنوز تنها می‌تواند در ظاهر زندگی پس از مرگ ظاهر شود. آژانس آن با نوشتن پسااستعماری - اما هرگز تمام نشد - واسطه شد.

This book explores Romanticism as a force that exerts an insistent but critically neglected pressure on the postcolonial imagination. From the decolonizing poetics of the Caribbean to the white writing of South Africa, from the aesthetics of post-imperial disappointment to postcolonial theory itself, it develops an account of the textual and philosophical interpenetration of postcolonial aesthetics with Romantic ideas about sense, history and world.
What emerges is a reading of Romantic/postcolonial co-involvement that moves beyond well-worn models of intercanonical antagonism and the historicizing biases of conventional literary history. Caught somewhere between the effects of reanimation and estrangement, Romanticism appears here not as a stable textual repository prior to the postcolonial, but as echo, spectre, self-interruption, or vital force, that can yet only emerge in the guise of the afterlife, its agency mediated — but never exhausted — by postcolonial writing.