Romantic anatomies of performance

رومانتیک آناتومی اجرا به موضوع بیان موسیقایی مربوط می شود: دست ها و صدای نوازندگان فاضل. روبینی، شوپن، نوریت، لیست، دونزلی، تالبرگ، ولوتی، سونتاگ و مالیبران پیانیست ها و خوانندگان مشهوری بودند که تجارت خود را بین لندن و پاریس، پویاترین مراکز موسیقی قرن نوزدهم اروپا، انجام می دادند. در زمان خود، اجراکنندگانی از این دست، انبوهی از تفسیرها و تحلیل‌ها را برانگیختند، بحث‌هایی را برانگیختند که بر سر ماهیت ذهن و بدن، احساسات و مادیات، معنویت و مکانیسم، هنر و مهارت وجود داشت. جی کیو دیویس این بحث‌ها را بازبینی می‌کند و بررسی می‌کند که چگونه نوازندگان کلیدی و معاصران آن‌ها توانایی‌های موسیقی و فیزیکی خارق‌العاده را درک می‌کنند. این تاریخ به همان اندازه از نوشته‌های علمی و پزشکی گفته می‌شود که آثار موسیقی‌شناسی سنتی. دیویس مفاهیم رقابتی سلامت آواز و پیانیست را توصیف می‌کند، تکنیک‌های تمرین را در تضاد قرار می‌دهد، و راه‌هایی را که موسیقی در پرورش بدن عمل می‌کند، بررسی می‌کند.

Romantic Anatomies of Performance is concerned with the very matter of musical expression: the hands and voices of virtuosic musicians. Rubini, Chopin, Nourrit, Liszt, Donzelli, Thalberg, Velluti, Sontag, and Malibran were prominent celebrity pianists and singers who plied their trade between London and Paris, the most dynamic musical centers of nineteenth-century Europe. In their day, performers such as these provoked an avalanche of commentary and analysis, inspiring debates over the nature of mind and body, emotion and materiality, spirituality and mechanism, artistry and skill. J. Q. Davies revisits these debates, examining how key musicians and their contemporaries made sense of extraordinary musical and physical abilities. This is a history told as much from scientific and medical writings as traditionally musicological ones. Davies describes competing notions of vocal and pianistic health, contrasts techniques of training, and explores the ways in which music acts in the cultivation of bodies..