Romanisierung und Verbrüderung: Das Vereinswesen im römischen Reich

هرکسی که می‌خواست باشگاهی در امپراتوری روم تأسیس کند، در نگاه اول به راحتی کار نمی‌کرد. با شروع Principate، سیستمی ظهور کرد که تأیید رسمی انجمن ها را به سودمندی آنها برای منافع عمومی مرتبط می کرد. با این حال، در سه قرن بین آگوستوس و دیوکلتیان (27 قبل از میلاد - 284 پس از میلاد)، تعداد زیادی چماق در قلمرو امپراتوری روم به وجود آمد که احتمالاً فقط در آغاز دوره مدرن دوباره رخ داده است. این تضاد فرضی سوالات اساسی را مطرح می کند: در مورد رابطه بین ادعای قدرت و واقعیت قدرت در امپراتوری روم، در مورد قدرت الزام آور هنجارهای قانونی، اما بالاتر از همه در مورد رابطه بازیگران محلی با ایده های رومی درباره سازمان و جامعه. مطالعه حاضر از مطالبی از تمام بخش‌های امپراتوری استفاده می‌کند تا به طور جامع موقعیت انجمن‌ها را در نظم امپراتوری روم روشن کند.

Wer im römischen Reich einen Verein gründen wollte, hatte auf den ersten Blick keinen leichten Stand. Wiederholt erließen Senat und Kaiser Gesetze, die alle Vereine pauschal verboten; mit Beginn des Prinzipats entstand zudem ein System, das die offizielle Genehmigung von Vereinen an ihre Nützlichkeit für das Gemeinwohl band. Und doch entstanden auf dem Territorium des römischen Reiches in den drei Jahrhunderten zwischen Augustus und Diokletian (27 v. Chr. – 284 n. Chr.) so viele Vereine wie danach wohl erst wieder am Beginn der Moderne. Dieser vermeintliche Widerspruch wirft grundlegende Fragen auf: nach dem Verhältnis zwischen Herrschaftsanspruch und Herrschaftswirklichkeit im römischen Reich, nach der Bindekraft rechtlicher Normen, vor allem aber nach dem Verhältnis lokaler Akteure zu römischen Vorstellungen von Organisation und Gesellschaft. Die vorliegende Studie zieht Material aus allen Teilen des Reiches heran, um die Stellung des Vereinswesens innerhalb der römisch-imperialen Ordnung umfassend zu klären.