Romanesque Tomb Effigies: Death and Redemption in Medieval Europe, 1000–1200

پیکرهای مقبره‌های رومی که با کتیبه‌های خاطره‌انگیز، رویدادهای تاریخی پر فراز و نشیب، و ابهامات مرگ مسیحی قاب‌بندی شده‌اند، اولین بناهای مجسمه‌ای در مقیاس بزرگ برای درگذشتگان در هنر اروپایی بودند. در این کتاب،شیرین فوزی این نشانه‌های تحریک‌آمیز مرگ و زندگی را بررسی می‌کند و چهره‌های مقبره اولیه را به‌عنوان یک ژانر منسجم که به تاریخ‌های شکست و جاه‌طلبی‌های ناامید وابسته است، تثبیت می‌کند.

در تضاد آشکار. به چهره‌های تدفین دراز کشیده بعدی، هیچ یک از مجسمه‌های مقبره شناخته شده اروپایی که قبل از حدود سال 1180 ساخته شده بودند، توسط افرادی که نماینده آنها بودند سفارش داده نشد، و همه نمونه‌های قابل شناسایی از این مقبره‌ها به افرادی تقدیم شد که میراث‌شان به جای پیروزمندانه، پربار بود. فوزی از این شواهد استفاده می‌کند تا استدلال کند که مجسمه‌های رومی برای پرداختن به اضطراب‌های اجتماعی و نه فردی خلق شده‌اند: آنها شکست را با تبدیل ضررهای محلی به انتظار پیروزی ابدی، تسکین وارثان شرمسار کسانی که تاریخشان با بدبختی مشخص شده بود، جبران می‌کردند و جبران خسارت می‌کردند. برای ناامیدی های جهان.

این اثر پیشگامانه با داشتن مثال های متعدد و درگیر شدن زمینه های بصری، تاریخی و الهیاتی که به آنها اطلاع می دهد، بعد تازه ای به مطالعه مجسمه های تاریخی و ایده های فردی می بخشد. در قرون وسطی اروپای شمالی این برای محققان تاریخ هنر و مطالعات قرون وسطی جذاب خواهد بود.

Framed by evocative inscriptions, tumultuous historical events, and the ambiguities of Christian death, Romanesque tomb effigies were the first large-scale figural monuments for the departed in European art. In this book,Shirin Fozi explores these provocative markers of life and death, establishing early tomb figures as a coherent genre that hinged upon histories of failure and frustrated ambition.

In sharp contrast to later recumbent funerary figures, none of the known European tomb effigies made before circa 1180 were commissioned by the people they represented, and all of the identifiable examples of these tombs were dedicated to individuals whose legacies were fraught rather than triumphant. Fozi draws on this evidence to argue that Romanesque effigies were created to address social rather than individual anxieties: they compensated for defeat by converting local losses into an expectation of eternal victory, comforting the embarrassed heirs of those whose histories were marked by misfortune and offering compensation for the disappointments of the world.

Featuring numerous examples and engaging the visual, historical, and theological contexts that inform them, this groundbreaking work adds a fresh dimension to the study of monumental sculpture and the idea of the individual in the northern European Middle Ages. It will appeal to scholars of art history and medieval studies.