Roman Legionary vs Gallic Warrior: 58–52 BC (Combat)

ماشین جنگی سزار با قبایل ترسناک گول درگیر می شود و برای همیشه شخصیت منطقه را تغییر می دهد و زمینه را برای ظهور امپراتوری روم فراهم می کند.

به شیوه ای بسیاری از ژنرال های رومی، سزار جاه طلبی های سیاسی داخلی خود را در خون و گنجینه سرزمین های خارجی می نوشت. فرمانداری سیزالپین گال به او این فرصت را داد تا عظمت شخصیت خود را از طریق انقیاد کسانی که خارج از مرزهای روم بودند به مردم روم نشان دهد. این واقعیت که گزارش اصلی جنگ‌های بعدی در گال توسط خود سزار نوشته شده است - تا حد زیادی مفصل‌ترین تاریخ این موضوع، با گزارش‌های جدیدی که سالانه برای مخاطبان مشتاق در خانه منتشر می‌شود - تصادفی نیست.

ارتش روم جمهوری متاخر برای مدت طولانی در فرآیند ساختاری و تغییر بود و به سمت نیروی دائمی داوطلبانه حرکت می کرد که برای قرن ها سنگر امپراتوری آینده خواهد بود. این ارتش حرفه‌ای که به خوبی مسلح و زره پوش بود، برای عملیات در لژیون‌های خود پشتیبانی آموزش دیده بود، و نیروهای کمکی در نقش‌هایی که لژیون‌ها فاقد آن بودند، مانند سربازان سبک یا سواره نظام، به کار گرفته شدند. لژیون های رومی از بسیاری جهات یک نیروی مدرن بودند، با تشکیلاتی که حول اهداف تاکتیکی طراحی شده بودند و با نظم، آموزش و اهداف مشترک در کنار هم قرار می گرفتند.

ارتش های اعزام شده توسط قبایل گال عمدتاً دارای سلاح سبک و سبک بودند. زره پوش، با سواره نظام خوب و شهرت شایسته ای در وحشیگری. همانطور که ممکن است از منطقه ای متشکل از قبایل مختلف با طیف وسیعی از نیازها و منافع انتظار می رود، در مورد چگونگی جنگ اتفاق نظر وجود نداشت، اگرچه زمانی که ارتش های بزرگ جمع آوری می شدند، معمولاً هدف صریح این بود که دشمن را به عقب برگردانند. یک نبرد تن به تن برای اکثر گول ها – و قطعاً نخبگان نظامی قبایل – نبرد فرصتی بود برای اثبات شجاعت و مهارت شخصی خود، و ارتقای جایگاه خود در چشم دوستان و دشمنان به طور یکسان.

به طور کامل نشان داده شده است، این مطالعه به بررسی نیروهای رومی و گالی در سه نبرد وارد جنگ شدند: Bibracte (58 قبل از میلاد)، Sabis (57 قبل از میلاد) و Gergovia/Alesia (52 قبل از میلاد). اگرچه رهبران کاریزماتیک گالی - به ویژه دمنوریکس از آئدوی ها و بعداً ورسینجتوریکس از آرورنی ها - برخاستند و ثابت کردند که می توانند نیروهایی را گرد هم بیاورند که چشم انداز کنترل جاه طلبی های سزار را به خونبارترین راه ها داشتند، کافی نبود. برای سزار، جنگ او علیه گول‌ها، قدرت عظیمی را برای او فراهم کرد و سکوی پرشی را که برای ساختن رم به آن نیاز داشت، فراهم کرد، اگرچه دشمنان داخلی متعدد او تضمین می‌کردند که او مدت زیادی از موفقیت خود لذت نبرد.

Caesar's war machine clashes with the fearsome tribes of Gaul, forever changing the character of the region and laying the groundwork for the rise of the Roman Empire.

In the manner of many Roman generals, Caesar would write his domestic political ambitions in the blood and treasure of foreign lands. His governorship of Cisalpine Gaul gave him the opportunity to demonstrate the greatness of his character to the people of Rome through the subjugation of those outside Rome's borders. The fact that the main account of the subsequent wars in Gaul was written by Caesar himself – by far the most detailed history of the subject, with new reports issued annually for the eager audience at home –is no accident.

The Roman Army of the late Republic had long been in the process of structural and change, moving towards the all-volunteer permanent standing force that would for centuries be the bulwark of the coming Empire. Well-armed and armored, this professional army was trained to operate within self-supporting legions, with auxiliaries employed in roles the legions lacked such as light troops or cavalry. The Roman legions were in many ways a modern force, with formations designed around tactical goals and held together by discipline, training and common purpose.

The armies fielded by the tribes of Gaul were for the most part lightly armed and armored, with fine cavalry and a well-deserved reputation for ferocity. As might be expected from a region made up of different tribes with a range of needs and interests, there was no consensus on how to make war, though when large armies were gathered it was usually with the express purpose of bringing the enemy to heel in a pitched battle. For most Gauls – and certainly the military elites of the tribes – battle was an opportunity to prove their personal courage and skill, raising their status in the eyes of friends and foes alike.

Fully illustrated, this study investigates the Roman and Gallic forces pitched into combat in three battles: Bibracte (58 BC), Sabis (57 BC) and Gergovia/Alesia (52 BC). Although charismatic Gallic leaders did rise up – notably Dumnorix of the Aedui and later Vercingetorix of the Arverni – and proved to be men capable of bringing together forces that had the prospect of checking Caesar's ambitions in the bloodiest of ways, it would not be enough. For Caesar his war against the Gauls provided him with enormous power and the springboard he needed to make Rome his own, though his many domestic enemies would ensure that he did not long enjoy his success.