Rochdale Village : Robert Moses, 6,000 Families, and New York City's Great Experiment in Integrated Housing

از سال 1963 تا 1965 تقریباً 6000 خانواده به روستای روچدیل، در آن زمان بزرگترین تعاونی مسکن جهان، در جنوب شرقی کوئینز، نیویورک نقل مکان کردند. تعاونی با درآمد متوسط ​​خانواده‌هایی را از پیشینه‌های مختلف، سفید و سیاه‌پوست، به محله‌ای که عمدتاً سیاه‌پوست بود، جذب کرد. در سال‌های اولیه، روچدیل به‌عنوان یکی از معدود تلاش‌های موفقیت‌آمیز در مقیاس بزرگ برای ایجاد یک جامعه یکپارچه در شهر نیویورک یا در هر نقطه از ایالات متحده مورد استقبال قرار گرفت. روچدیل توسط بنیاد مسکن متحد ساخته شد. رئیس آن، آبراهام کازان، برای چندین دهه سازنده اصلی مسکن تعاونی ارزان قیمت در شهر نیویورک بود. شریک او در بسیاری از این سرمایه گذاری ها رابرت موزس بود. کار آنها با یکدیگر ازدواجی از اضداد بود: سویه آرمان‌شهری-آنارشیستی ایده‌آلیسم اجتماعی کازان با ریشه‌های آن در جنبش کارگری یهودی اوایل قرن بیستم همراه با پراگماتیسم سرسخت و بی‌معنی موسی. مناقشات بر سر برنامه ریزی آن، تا تظاهرات حقوق مدنی در محل ساخت آن در سال 1963، تا اواخر دهه 1970، که ظهور و سقوط ادغام در تعاونی را ردیابی می کند. (امروز، اگرچه روچدیل دیگر یکپارچه نیست، اما همچنان یک تعاونی موفق و پرجنب‌وجوش است که گواهی بر آرمان‌های بنیانگذاران آن و تلاش سخت ساکنان آن است.) مشکلات روچدیل کوچک‌ترین مشکلات کل شهر بود. مدارس آشفته، افزایش سطح جرم و جنایت، پیامدهای اعتصاب فاجعه بار معلمان در سال 1968، و به طور کلی افزایش تنش های نژادی. تا پایان دهه 1970 تعداد کمی از خانواده های سفیدپوست باقی مانده بودند. آیزنشتات با تکیه بر تحقیقات جامع آرشیوی، مصاحبه های گسترده با برنامه ریزان و ساکنان، و تجربیات کودکی خود که در روستای روچدیل رشد کرده بود، نگاهی روشنگر و جذاب به زندگی کردن ارائه می دهد. در Rochdale و جایگاه جامعه را در تاریخ شهرهای آمریکا پس از جنگ و در تلاش‌های ناتمام برای برابری نژادی و مسکن شهری مقرون به صرفه بررسی می‌کند.

From 1963 to 1965 roughly 6,000 families moved into Rochdale Village, at the time the world's largest housing cooperative, in southeastern Queens, New York. The moderate-income cooperative attracted families from a diverse background, white and black, to what was a predominantly black neighborhood. In its early years, Rochdale was widely hailed as one of the few successful large-scale efforts to create an integrated community in New York City or, for that matter, anywhere in the United States.Rochdale was built by the United Housing Foundation. Its president, Abraham Kazan, had been the major builder of low-cost cooperative housing in New York City for decades. His partner in many of these ventures was Robert Moses. Their work together was a marriage of opposites: Kazan's utopian-anarchist strain of social idealism with its roots in the early twentieth century Jewish labor movement combined with Moses's hardheaded, no-nonsense pragmatism.Peter Eisenstadt recounts the history of Rochdale Village's first years, from the controversies over its planning, to the civil rights demonstrations at its construction site in 1963, through the late 1970s, tracing the rise and fall of integration in the cooperative. (Today, although Rochdale is no longer integrated, it remains a successful and vibrant cooperative that is a testament to the ideals of its founders and the hard work of its residents.) Rochdale's problems were a microcosm of those of the city as a whole—troubled schools, rising levels of crime, fallout from the disastrous teachers' strike of 1968, and generally heightened racial tensions. By the end of the 1970s few white families remained.Drawing on exhaustive archival research, extensive interviews with the planners and residents, and his own childhood experiences growing up in Rochdale Village, Eisenstadt offers an insightful and engaging look at what it was like to live in Rochdale and explores the community's place in the postwar history of America's cities and in the still unfinished quests for racial equality and affordable urban housing.