Roadkill Straßengott

اسم من مارک رابرتز است. زندگی من جهنم محض است.

پدر رضاعی الکلی ام مرا بالا و پایین می کند. و اگر مامان نمی خواهد، باید پاهایم را برای او باز کنم. این واقعاً من را می شکند! برای اینکه سرم را خالی کنم، سوار وانت می شوم و به شکار مردم می روم. من خدای خیابان تاریک هستم. خون از کاپوتم می چکد. من به هر چیزی که جلوی ماشین می آید لعنت می کنم. خواه هنوز زنده باشد و فریاد بزند، یا فقط از رویاهای خرد شده ساخته شده باشد.

V-BELTS

یقه پیراهنم با صدایی خفن بیرون آمد. ناگهان بابا یک تکه پارچه پاره در دست داشت که به سختی برای یک پارچه تمیز کردن کافی بود. او مرا به سختی روی میز کار پرتاب کرد و مهره های فولادی را به همه طرف پرواز داد.

"حالا به آشفتگی نگاه کنید. شما هزینه آن را خواهید پرداخت!»

پدر یک کمربند V شکل پاره شده را گرفت و آن را پایین کمرم کشید. من یک حیوان خانگی نافرمان بودم. من یک موجود شکسته بودم. نوک های لاستیکی بر روی قوز من ضربه می زدند.

"تو این را دوست داری، نه؟ بگو دوست داری.»

فقط یک خودکشی با او مخالفت می کرد در حالی که او بند را می چرخاند. من از زمانی که نزدیک بود در تصادف رانندگی بمیرم زنده هستم. به قیمت لبخند درخشان و دندان های شیری ام تمام شد. دقیقا به همین دلیل امتناع کردم. تو من را تسخیر نمی کنی. شما اراده من را نمی شکنید.

"هرگز."

قبل از آن، او فقط با من بازی کرده بود. حالا بند سیلی به پشتم زد که غرورم را فراموش کردم و در بالای ریه هایم غرش کردم.

«تو مال منی. من می توانم هر کاری که بخواهم با تو انجام دهم. بگو."

"دوستش دارم!"

چیزی سخت روی رانم احساس کردم. از میان پارچه عرق ضخیم شلوار دویدن او. میدانستم آن به چه معنی است. من هم استخوان مرد داشتم. دوباره به صحنه دوش تقریبا فراموش شده فکر کردم. من با موفقیت سرکوب کرده بودم که فرانک ممکن است برای پسران کوچک نقطه نرمی داشته باشد. حالا مثل خارش سگ به من مالیده بود. با این حال، بدون رها کردن کمربند V. با باز شدن پوستم سوخت. مخلوطی از باقی مانده روغن و خاک خیابان به زخم های تازه مالیده شد. وقتی تنبیه بابا تمام می شد، از کمد داروخانه مقداری پماد ضد عفونی کننده می گرفتم. پخش کردن خمیر زرد روی پشت بسیار دشوار است. اما حدس می‌زنم که نیازی به کمک مامان نبود.

"ای عوضی کوچولوی کثیف!"

پدر مثل مارماهی تکان می‌خورد. استخوان مرد دوباره نرم شد. مقداری مایع از پارچه شلوار گرمکن بابا نفوذ کرده بود. از پارچه شلوار جین من نفوذ کرد. و شورتم را خیس کردم. ناگهان بوی یونجه آمد. کمربند V از دستش افتاد.

"و حالا از جلوی چشمانم دور شو!"

Ich heiße Marc Roberts. Mein Leben ist die reinste Hölle.

Mein alkoholkranker Pflegevater vermöbelt mich nach Strich und Faden. Und wenn Mom keine Lust hat, muss ich für ihn die Beine spreizen. Das macht mich echt kaputt! Um den Kopf freizubekommen, steige ich in meinen Pickup und gehe auf die Jagd... nach Menschen. Ich bin der dunkle Straßengott. Von meiner Kühlerhaube tropft Blut. Ich ficke alles was mir vor den Wagen kommt. Ob es noch lebt und schreit, oder nur aus zermatschten Träumen besteht.

KEILRIEMEN

„Komm her, du Ratte!“

Mein Shirtkragen gab mit schnarrendem Geräusch nach. Plötzlich hatte Dad einen zerrissenen Fetzen Stoff in der Hand, der gerade noch als Putzlumpen taugte. Er warf mich hart über die Werkbank, dass die Stahlmuttern in alle Richtungen flogen.

„Nun sieh dir nur die Sauerei an. Dafür wirst du büßen!“

Dad packte einen zerschlissenen Keilriemen und zog ihn mir über den nackten Rücken. Ich war ein ungehorsames Haustier. Ich war eine geschundene Kreatur. Die Gumminoppen peitschten mir Kerben in den Buckel.

„Das gefällt dir, was? Sag, dass es dir gefällt.“

Nur ein Lebensmüder hätte ihm widersprochen, solange er den Riemen schwang. Ich hing am Leben, seit ich bei dem Autounfall fast draufgegangen wäre. Es hatte mich mein strahlendes Lächeln gekostet und die Milchzähne. Genau deswegen weigerte ich mich. Du bezwingst mich nicht. Du brichst meinen Willen nicht.

„Niemals.“

Davor hatte er nur mit mir gespielt. Jetzt klatschte der Riemen auf meinen Rücken, dass ich meinen Stolz vergaß und aus Leibeskräften brüllte.

„Du gehörst mir. Ich kann mit dir machen, was ich will. Sag es.“

„Ich liebe es!“

Ich spürte etwas Hartes an meinem Oberschenkel. Durch den dicken Sweatstoff seiner Jogginghose hindurch. Ich wusste, was das bedeutete. Auch ich hatte einen Männerknochen. Wieder dachte ich an die fast vergessene Duschszene. Ich hatte erfolgreich verdrängt, dass Frank ein Faible für kleine Jungs haben könnte. Nun rieb er sich an mir wie ein Hund, den es juckt. Ohne jedoch den Keilriemen aus der Hand zu geben. Es brannte, als meine Haut aufplatzte. Ein Gemisch aus Ölrückständen und Straßendreck wurde in frische Wunden gerieben. Wenn Dad mit seiner Züchtigung fertig war, würde ich antiseptische Salbe aus dem Apothekerschrank holen. Dürfte ziemlich schwierig sein, die gelbe Paste auf dem Rücken zu verteilen. Aber auf Moms Hilfe brauchte ich wohl nicht zu hoffen.

„Du dreckiges kleines Luder!“

Dad zuckte wie ein Aal. Der Männerknochen wurde wieder weich. Irgendeine Flüssigkeit sickerte durch den Stoff von Dads Jogginghose. Sickerte durch den Stoff meiner Jeans. Und machte mir das Höschen feucht. Plötzlich roch es nach Heu. Ihm fiel der Keilriemen aus der Hand.

„Und nun geh mir aus den Augen!“