Rites of Way: The Politics and Poetics of Public Space

راه‌های زیادی برای نزدیک شدن به موضوع فضای عمومی وجود دارد: تهدیدهای ناشی از نظارت و آلودگی بصری. شادی هایی که از تحریک و هیجان، گمنامی و دگرگونی ارائه می کند. اهمیت آن برای تنوع شهری یا سیاست دموکراتیک. اما فضای عمومی یک مفهوم ناپدید و چند بعدی است که اغلب از بررسی دقیق فرار می کند.

مقالات در Rites of Way: The Politics and Poetics of Public Space ابعاد متعددی از این مفهوم را از دیدگاه‌های معماری، سیاسی، فلسفی و تکنولوژیکی باز می‌کنند. در اینجا برخی تحلیل‌های تاریخی وجود دارد، اما مشارکت‌کنندگان بیشتر بر آینده فضای عمومی در شرایط شهرنشینی فزاینده و سردرگمی دموکراتیک متمرکز هستند. علاقه اضافی ارائه شده توسط کارهای غیر آکادمیک - هنرهای تجسمی، داستان، شعر، و نمایشنامه - تا حدی تأیید می کند که این موضوع بسیار مهمی است که فقط به نظریه پردازان واگذار نمی شود. همچنین یک استدلال ضمنی برای نقش مهمی که هنر، نه فقط هنر عمومی، در یک قلمرو عمومی پر رونق ایفا می کند، ارائه می کند.

در سرتاسر این کار، مشارکت‌کنندگان با این اعتقاد هدایت می‌شوند که فضای عمومی سالم یکی از بهترین و زنده‌ترین بخش‌های یک جامعه عادلانه است. مسیرهای میل را که ما در انظار عمومی دنبال می کنیم و اعتقادات و نیازها، علایق و ناتوانی های خود را بیان می کنیم. آنها بردارها و گذرگاه های اجتماعی هستند، بعد عمومی زندگی که در قلب همه سیاست ها قرار دارد.

There are many ways to approach the subject of public space: the threats posed to it by surveillance and visual pollution; the joys it offers of stimulation and excitement, of anonymity and transformation; its importance to urban variety or democratic politics. But public space remains an evanescent and multidimensional concept that too often escapes scrutiny.

The essays in Rites of Way: The Politics and Poetics of Public Space open up multiple dimensions of the concept from architectural, political, philosophical, and technological points of view. There is some historical analysis here, but the contributors are more focused on the future of public space under conditions of growing urbanization and democratic confusion. The added interest offered by non-academic work—visual art, fiction, poetry, and drama—is in part an admission that this is a topic too important to be left only to theorists. It also makes an implicit argument for the crucial role that art, not just public art, plays in a thriving public realm.

Throughout this work contributors are guided by the conviction, not pious but steely, that healthy public space is one of the best, living parts of a just society. The paths of desire we follow in public trace and speak our convictions and needs, our interests and foibles. They are the vectors and walkways of the social, the public dimension of life lying at the heart of all politics.