Risikojournalismus und Risikogesellschaft: Sondierung und Theorieentwurf

مسخ اووید در مورد میداس پادشاه کرت می گوید: «خدای که از بازگشت پیرمرد خوشحال است، به او لطفی عطا کرد که بیهوده هدر داد. / شیطان از شانس خود استفاده کرد، وقتی گفت: "آنچه را که به بدنت می آید رها کن / بگذار همه چیز به طلای درخشان تبدیل شود." (اوید، مسخ یازدهم، 100-105) طبق افسانه، این آرزو محقق می شود و از این پس پادشاه میداس مشکلاتی بی پایان دارد: \"و همانطور که خدمتکاران سفره را برای مرد شاد آماده می کنند، / غذای غنی و نان لذیذ عرضه می شود / خواه به هدیه سرس دست می زد / با دست راستش لمس می کرد - به هدایای سرس خیره می شد. / اگر می خواست غذا را با دندان حریص خرد کند / دندان به سختی به آن دست زد، پوسته طلایی روی غذا را می پوشاند هدیه خدایی را که سحر بخشید با آب مخلوط می کند / اگر طلای مایع دیده بودی که در گلویش جاری است. / ثروتمند و در عین حال بدبخت و مات و مبهوت بدبختی عجیب، / می خواهد از ثروت بگریزد و از آنچه که می خواست بیزار است. دیگر هیچ چیز گرسنگی اش را سیر نمی کند، گلویش از تشنگی می سوزد، / همه جا از طلای بدبختی که برای خود برگزیده در عذاب است. \" (Ovid, Metamorphoses, XI, 119-131) جامعه مدرن بدبخت و در عین حال بی نهایت ثروتمند نیز مشکلاتی دارد - مشکلاتی با پیچیدگی آن.

Über den Kreterkönig Midas heißt es in Ovids Metamorphosen: "Da be­ schenkte der Gott, der sich freut' ob der Heimkehr des Alten, / Ihn mit der Gnade des Wunsches, die jener nutzlos vergeudet. / Übel nützte der das Glück, da er sprach: 'Laß, was mit dem Leibe / Je ich berühre, laß alles in glänzendes Gold sich verwandeln. '" (Ovid, Metamorphosen XI, 100-105) Der Sage nach geht dieser Wunsch in Erfüllung und von nun an hat König Midas Probleme ohne Ende: "Und wie die Diener dem Frohen die Tafel be­ reiten, / Reich mit Speisen besetzt und versehen mit köstlichem Brote, / Ob nun jener dabei mit der Rechten die Gabe der Ceres / Hatte berührt - es er­ starrten zu Gold die Geschenke der Ceres. / Ob er mit gierigem Zahn die Speisen wollte zermalmen, / kaum berührte sie der Zahn, deckt goldene Kruste die Speise. Mischt er die Gabe des Gottes, der Zauber gewährte, mit Wasser, / Hättest Du flüssiges Gold durch die Kehle ihm fließen gesehen. / Reich und elend zugleich und betäubt von dem seltsamen Unglück, / Will er dem Reichtum enfliehn und haßt, was er eben begehrte. Nichts stillt mehr seinen Hunger, von Durst brennt trocken die Kehle, / Überall quält ihn das leidige Gold, das er selbst sich gewählt hat. " (Ovid, Metamorphosen, XI, 119-131 ) Elend und unendlich reich zugleich hat auch die moderne Gesellschaft Probleme - Probleme mit ihrer Komplexität.