Riddles of Belonging:India in Translation and Other Tales of Possession

آیا زیردست می تواند شوخی کند؟ کریستی آ. مریل با استناد به داستان‌های معمایی و شفاهی از زبان هندی، راجستانی، سانسکریت و اردو پاسخ می‌دهد که جرأت می‌کنند به آنچه سنت‌ها اغلب پنهان نگه می‌دارند بخندند - آیا همسر آزاری، خشونت قومیتی، یا میراث نامشخص تغییر جنسیت توسط الهی. .

مریل که خود مترجمی ماهر است، از این مثال‌ها استفاده می‌کند تا این انتظار را بررسی کند که اثر ترجمه شده باید به فرع غیر انگلیسی‌زبان اجازه دهد که مستقیماً با خواننده انگلیسی‌زبان صحبت کند. او برای مخالفت با تلقی متن ترجمه‌شده به‌عنوان یک ویژگی، به‌عنوان یک شیء مادی منفرد که باید «انتقال شود» (همانطور که trans-latus نشان می‌دهد) استدلال می‌کند، سخن گفتن را بازی می‌کند. کلمه هندی anuvad، برای توضیح اینکه چگونه یک متن ممکن است ضرب شود. او به این ترتیب تمایز بین «اصیل» و «مشتق» را به چالش می‌کشد، که اساس گفتمان ملی‌گرایانه و ادبی است، و تثبیت مالیخولیایی ما را در مورد چیزهایی که از دست رفته است، طنز می‌کند. در عوض، او راهبردهایی را برای بازی همراه با شوخ طبعی خرابکارانه موجود در متون ترجمه شده ارائه می دهد. او پیشنهاد می‌کند که شوخی‌های حیله‌گر و تمایلات دوگانه با روحیه، به شنیدن‌های دوگانه به همان اندازه نیاز دارند.

درس‌های بازیگوشی ارائه‌شده توسط این روایت‌ها بینشی در مورد شبکه‌های روابط فراملیتی ارائه می‌دهند که ما را در دریایی از تفاوت‌ها به هم متصل می‌کنند. نسل‌هایی از مخاطبان چندزبانه در هند از قبل از قرن یازدهم در این «اقیانوس جریان داستان‌ها» حرکت کرده‌اند و به حس مشترکی سیال در میان زبان‌ها رسیده‌اند. سلمان رشدی اولین کسی نیست که با بیان نسخه‌ای از این روایت، پرسش‌های اساسی درباره تعلق را مطرح می‌کند: آثار نویسندگان غیرانگلیسی زبانی مانند ویجی دان دتا، که داستان‌هایشان هسته اصلی این کتاب است، این پرسش را مطرح می‌کند که ما چه مسئولیت‌هایی داریم. حق و نادرستی این داستان‌ها را \"عصر بعد از سن\" زنده کنید.

Can the subaltern joke? Christi A. Merrill answers by invoking riddling, oral-based fictions from Hindi, Rajasthani, Sanskrit, and Urdu that dare to laugh at what traditions often keep hidden-whether spouse abuse, ethnic violence, or the uncertain legacies of a divinely wrought sex change.

Herself a skilled translator, Merrill uses these examples to investigate the expectation that translated work should allow the non-English-speaking subaltern to speak directly to the English-speaking reader. She plays with the trope of speaking to argue against treating a translated text as property, as a singular material object to be "carried across" (as trans-latus implies.) She refigures translation as a performative "telling in turn," from the Hindi word anuvad, to explain how a text might be multiply possessed. She thereby challenges the distinction between "original" and "derivative," fundamental to nationalist and literary discourse, humoring our melancholic fixation on what is lost. Instead, she offers strategies for playing along with the subversive wit found in translated texts. Sly jokes and spirited double entendres, she suggests, require equally spirited double hearings.

The playful lessons offered by these narratives provide insight into the networks of transnational relations connecting us across a sea of differences. Generations of multilingual audiences in India have been navigating this "Ocean of the Stream of Stories" since before the 11th century, arriving at a fluid sense of commonality across languages. Salman Rushdie is not the first to pose crucial questions of belonging by telling a version of this narrative: the work of non-English-language writers like Vijay Dan Detha, whose tales are at the core of this book, asks what responsibilities we have to make the rights and wrongs of these fictions come alive "age after age."