Ricanness: Enduring Time in Anticolonial Performance

استدلال می‌کند که ریکانی به عنوان یک عملکرد مستمر استقامت بدنی در برابر استعمار ایالات متحده عمل می‌کند

در سال 1954، دولورس «لولیتا» لبرون و سایر اعضای حزب ملی‌گرای پورتوریکویی رهبری انقلابی را بر عهده داشتند. اقدام بر روی اتاق های کنگره، شلیک چندین گلوله به سقف و دعوت به استقلال جزیره. Ricanness: Enduring Time in Anticolonial Performance با اقدام پیشتاز لبرون آغاز می شود که رابطه بین ذهنیت پورتوریکویی را تقطیر می کند. جنسیت، تمایلات جنسی، و عملکرد انقلابی در زمان استعمار.

روئیز استدلال می‌کند که ریکانی - عملکرد مستمر استقامت بدنی در برابر استعمار ایالات متحده از طریق معیارهای مختلف زمان - نشان می‌دهد که چه چیزی از نظر سیاسی برای افراد اغلب ناخواسته، ضداستعماری و نژادپرستانه در خطر است. و بدن پایدار جنسی. حرکت در میان تئاتر، ویدئوی تجربی، اعتراض انقلابی، عکاسی، شعر، و هنر پرفورمنس ماندگار، صحنه‌هایی را صحنه‌هایی به نمایش می‌گذارد که در آن، جنبه‌های فلسفی، اجتماعی و روانی در جایگاه زیبایی‌شناسی، علیه استعمار زمان. با تحلیل آثار هنرمندان و انقلابیونی مانند ADÁL، Lebrón، Papo Colo، Pedro Pietri، و Ryan Rivera، Ricannessآینده ای را از طریق سفر در زمان در مداخلات زیبایی شناختی آنها تصور می کند و نشان می دهد که چگونه زمان را دوباره فرموله کرده اند. خود را از طریق شیوه های زیبایی شناختی غیرخطی.

Argues that Ricanness operates as a continual performance of bodily endurance against US colonialism

In 1954, Dolores “Lolita” Lebrón and other members of the Puerto Rican Nationalist Party led a revolutionary action on the chambers of Congress, firing several shots at the ceiling and calling for the independence of the island. Ricanness: Enduring Time in Anticolonial Performance begins with Lebrón’s vanguard act, distilling the relationship between Puerto Rican subjectivity, gender, sexuality, and revolutionary performance under colonial time.

Ruiz argues that Ricanness―a continual performance of bodily endurance against US colonialism through different measures of time―uncovers what’s at stake politically for the often unwanted, anticolonial, racialized and sexualized enduring body. Moving among theatre, experimental video, revolutionary protest, photography, poetry, and durational performance art, Ricanness stages scenes in which the philosophical, social, and psychic come together at the site of aesthetics, against the colonization of time. Analyzing the work of artists and revolutionaries like ADÁL, Lebrón, Papo Colo, Pedro Pietri, and Ryan Rivera, Ricanness imagines a Rican future through the time travel extended in their aesthetic interventions, illustrating how they have reformulated time itself through nonlinear aesthetic practices.