Rhetoric as Currency: Hoover, Roosevelt, and the Great Depression

هوور، رئیس رکود اقتصادی؛ روزولت، رئیس بخش بهبودی، تصاویر عمومی این دو مرد به قدری ثابت است که راه‌هایی مختصر برای صحبت درباره دورانی که ما آن را رکود بزرگ می‌شناسیم، ارائه می‌دهند. با این حال، دیدگاه‌های آن‌ها در مورد سیاست اقتصادی برای خارج کردن کشور از بزرگترین فاجعه اقتصادی آن‌چنان که معمولاً تصور می‌شود متفاوت نبود.

در واقع، روزنامه‌نگار مشهور والتر لیپمن زمانی ادعا کرد که اقدامات قانون‌گذاری روزولت نشان‌دهنده تحول مستمری از اقدامات هوور." علاوه بر این، هوور و روزولت هر دو عقیده کینزی داشتند که اعتماد عمومی برای بهبود حیاتی است. آنها البته در توانایی خود برای بازگرداندن اعتماد به نفس تفاوت چشمگیری داشتند. مزیت روزولت فقط در موقعیت او در تعویض گارد نیست. او کارکنان ماهری از نویسندگان سخنرانی را به کار گرفت و نمونه منفی هوور را قبل از خود داشت که از طریق آن راهبردهای بلاغی مؤثرتر را طراحی می کرد.

در Rhetoric as Currency, Houck از بافت تاریخی رکود بزرگ برای بررسی رابطه لفاظی با اقتصاد و به ویژه بهبود اقتصادی استفاده می کند. او مجموعه بلاغی هوور را از 4 مارس 1929 تا 3 مارس 1933 و روزولت را از 3 ژانویه 1930 تا 16 ژوئن 1933 به دقت تجزیه و تحلیل می کند. محصولات گسسته.

هوک ابتدا به بررسی لفاظی های هوور در ریاست جمهوری می پردازد و پارادوکس های آن و تغییر رادیکالی که در سال آخر دولت او رخ داد را ردیابی می کند. رکود، در لفاظی های او، دشمنی بود که باید توسط یک ایمان مسیحی و مدنی خوش بینانه مغلوب شد، نه قوانین فدرال. هنگامی که او تشخیص داد که مداخله فدرال واقعاً لازم است، نمی‌توانست به میدان بازگردد. در عوض، او برای انتقال پیام اعتماد خود به مطبوعات متخاصم متکی بود. پس از کناره گیری از منبر بلاغی، آن را به دست مخالفان خود سپرد.

هوک سپس به مطالعه لفاظی اقتصادی فرانکلین روزولت به عنوان فرماندار، نامزد، رئیس جمهور منتخب و در نهایت رئیس جمهور پرداخت. او شباهت ها و تفاوت های کلیدی در لفاظی اقتصادی روزولت را با توجه خاص به اقتصاد تجسم یافته ردیابی می کند، که در آن بهبودی کمتر مبتنی بر خوش بینی ذهنی بود تا یک اعتماد فیزیکی و فعال.

Hoover, the president of economic depression; Roosevelt the president of recovery—the public images of these two men are so firmly fixed that they offer shorthand ways to talk about the era we know as the Great Depression. Yet their views on economic policy for taking the country out of its greatest economic calamity were not so different as is often supposed.

Indeed, the famed journalist Walter Lippmann once claimed that Roosevelt’s legislative measures represented “a continuous evolution of the Hoover measures.” Moreover, both Hoover and Roosevelt shared a Keynesian conviction that public confidence was vital to recovery. They differed markedly, of course, in their ability to restore that confidence. Roosevelt’s advantage lay not just in his position in the changing of the guard. He employed a skilled staff of speech writers, and he had the negative example of Hoover before him from which to plot rhetorical strategies that would be more effective.

In Rhetoric as Currency, Houck uses the historical context of the Great Depression to explore the relationship of rhetoric to the economy and specifically economic recovery. He closely analyzes Hoover’s rhetorical corpus from March 4, 1929, through March 3, 1933, and Roosevelt’s from January 3, 1930, through June 16, 1933. This longitudinal study allows him to understand rhetoric as a process rather than a series of isolated, discrete products.

Houck first examines Hoover’s presidential rhetoric, tracing its paradoxes and the radical shift that occurred in the final year of his administration. The Depression, in his rhetoric, was a foe to be vanquished by an optimistic Christian and civic faith, not federal legislation. Once he determined that federal intervention was indeed required, he could not return to the dais; rather, he relied on an antagonistic press to carry his message of confidence. Abdicating the rhetorical pulpit, he left it in the hands of those opposed to him.

Houck then studies the economic rhetoric of Franklin Roosevelt as governor, candidate, president-elect, and finally president. He traces the key similarities and differences in Roosevelt's economic rhetoric with particular attention to an embodied economics, wherein recovery was premised less on mental optimism than a physical, active confidence.