Rhetoric and Reality in Early Christianities

یکی از مبرم ترین مسائل برای محققان دین مربوط به نقش اقناع در مسیحیت های اولیه و سایر ادیان در دوران باستان یونانی-رومی است. مقاله‌های بلاغت و واقعیت در مسیحیت‌های اولیه به بررسی پرسش‌هایی درباره اقناع و رابطه آن با مسیحیت‌های اولیه می‌پردازند. مشارکت کنندگان در مورد اقناع به عنوان اثر اجرای کلامی، مانند استدلال مطابق با قواعد بلاغی، یا در نتیجه انواع دیگر اجراها: تشریفاتی، رفتاری، یا تخیلی نظریه پردازی می کنند. آنها در مورد رابطه بین اجرای کلامی بلاغت و سایر شیوه های اجرایی در ایجاد، حفظ و انتقال شکل متقاعدکننده دینداری بحث می کنند.

مقالات این کتاب محدوده زمانی گسترده ای (از قرن اول تا اواخر دوران باستان) را پوشش می دهد و نمونه های موضوعی متنوعی به مرکز موضوعی مجموعه کمک می کند: روابط بین اجراهای کلامی رسمی و فنی (بلاغه، متون) و سایر اشکال نمایش‌های متقاعدکننده (آیین، اعمال)، برنامه‌های اجتماعی که مسیحیان اولیه با استفاده از نمایش‌های کلامی و بلاغی دنبال می‌کردند، و زمینه اجتماعی بزرگ‌تر که در آن مسیحیان و سایر گروه‌های مذهبی به طور رقابتی برای جذب ذهن و بدن مخاطبان در آن شرکت می‌کردند. جهان یونانی رومی

One of the most pressing issues for scholars of religion concerns the role of persuasion in early Christianities and other religions in Greco-Roman antiquity. The essays in Rhetoric and Reality in Early Christianities explore questions about persuasion and its relationship to early Christianities. The contributors theorize about persuasion as the effect of verbal performances, such as argumentation in accordance with rules of rhetoric, or as a result of other types of performance: ritual, behavioural, or imagistic. They discuss the relationship between the verbal performance of rhetoric and other performative modes in generating, sustaining, and transmitting a persuasive form of religiosity.

The essays in this book cover a wide chronological range (from the first century to late antiquity) and diverse topical examples contribute to the collection’s thematic centre: the relations among formalized and technical verbal performances (rhetoric, texts) and other forms of persuasive performances (ritual, practices), the social agendas that early Christians pursued by means of verbal, rhetorical performances, and the larger social context in which Christians and other religious groups competitively jockeyed to attract the minds and bodies of audiences in the Greco-Roman world.